Δεν είναι σημερινό. Δεν το μάθαμε το βράδυ της Τετάρτης. Αλλά πιθανότατα αυτή η βραδιά απέναντι στη Μαρσέιγ στο Καραϊσκάκη να το πιστοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να έβαλε σφραγίδα. Ο Ολυμπιακός είναι πια ένα σπουδαίο ευρωπαϊκό κλαμπ. Και ο Πέδρο Μαρτίνς; Ενας από τους καλύτερους προπονητές που κυκλοφορούν στην Ευρώπη. Το πιστοποίησε με τρόπο που εντυπωσιάζει.

Για όσους δεν το κατάλαβαν, αρκεί μια ματιά στην UEFA, στην ανάλυσή της γύρω από το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Μαρσέιγ. Στα γραφήματα που παρουσίασε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ποδοσφαίρου. Εκεί φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο η σκέψη του Μαρτίνς όταν το ματς με τη Μαρσέιγ μπήκε στην τελική του ευθεία και ο Πορτογάλος δεν «έκατσε» στο μηδέν στην άμυνα, αλλά έβγαλε την ομάδα του μπροστά για να βρει το γκολ και να πάρει το «τρίποντο».

Τι δείχνουν αυτά τα γραφήματα; Πως ο Μαρτίνς σκέφτηκε (και έπραξε) να παίξει με ένα σχήμα που έμοιαζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με 2-4-4. Αφήνοντας στους Μπα και Σεμέδο πίσω, απλώνοντας τα μπακ του πλάι σε Εμβιλά και Μπουχαλάκη και βάζοντας τους Βαλμπουενά και Φορτούνη στο πλάι των Χασάν και Ελ Αραμπί. Πιο επίθεση δεν γινόταν. Πιο «θέλω τη νίκη» σκέψη δεν μπορούσε να υπάρξει. Ρίσκαρε ο Μαρτίνς, αλλά χωρίς ρίσκο δεν κερδίζεις τίποτα στο ποδόσφαιρο. Ή κερδίζεις για λίγο χρονικό διάστημα. Ο Πορτογάλος και ο Ολυμπιακός επί των ημερών ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της καταξίωσης με άλματα.

Ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια ομάδα θεωρητικά ισοδύναμή του, κυριάρχησε. Ζύγισε το παιχνίδι στο πρώτο του ημίχρονο, είδε τον Σα να κάνει τη δουλειά του στη μοναδική σπουδαία ευκαιρία της Μαρσέιγ και μετά έκανε το παιχνίδι που ξέρει. Ακόμα και αν δεν κέρδιζε, η Ευρώπη είχε δει ποιος ήταν το αφεντικό. Η ομάδα του Μαρτίνς δεν στέλνει πια μηνύματα. Εχει καθιερωθεί ως σπουδαία ευρωπαϊκή δύναμη.