Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Σε όλους τους πολέμους γίνονται λάθη με θύματα τον άμαχο πληθυσμό. Αυτή τη φορά όμως η επίθεση στο Στεπανακέρτ και στις άλλες πόλεις του Ναγκόρνο Καραμπάχ δεν είναι λάθος. Είναι σκόπιμες επιθέσεις που υποκινούνται από την Τουρκία και τα νεο-οθωμανικά της σχέδια. Η διαφορά μας όμως είναι ότι εμείς δεν πανηγυρίζουμε για τα θύματα, όπως κάνουν οι Αζέροι. Αυτό κάνει και τη διαφορά ενός πολιτισμένου ανθρώπου.
Καθώς ο βομβαρδισμός του Στεπανακέρτ, της πρωτεύουσας του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ) συνεχίζεται ανελέητα από το βαρύ πυροβολικό του αζέρικου - τουρκικού στρατού, οι κάτοικοι της πόλης προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Το Στεπανακέρτ είχε υποστεί μεγάλες ζημιές στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν μαίνονταν και πάλι συγκρούσεις, όμως τα χρόνια που μεσολάβησαν, ανοικοδομήθηκε. Ξαναχτίσαμε σχολεία και νοσοκομεία μετά τον πρώτο πόλεμο και η ζωή απέκτησε έναν ρυθμό.
Αρχίσαμε να αισιοδοξούμε για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τους δικούς μας ανθρώπους. Τώρα, μέσα σε λίγες ημέρες, είδαμε τους κόπους μας να καταστρέφονται. Τα παιδιά φοβισμένα, καταφεύγουν σε υπόγεια καταφύγια που τα φωτίζουν μόνο κεριά, προσπαθώντας να προστατευθούν αλλά και να καταλάβουν γιατί γίνονται όλα αυτά γύρω τους. Οι γέροντες βλέπουν το οδυνηρό παρελθόν να επαναλαμβάνεται. Εμείς, οι μανάδες αγωνιούμε για τα παιδιά που έχουμε δίπλα μας και για τους άνδρες μας που βρίσκονται στο μέτωπο, με τις ευχές όλων να τους συνοδεύουν. Αγωνιούμε για τους φίλους μας, για τους συγγενείς, για τον Χαρούτ και τον Τιγκράν που περιέγραφαν πόσο είχαν ενθουσιασθεί όταν, πριν χρόνια, παιδιά, είχαν πάει κατασκήνωση στη Σύρο και τώρα πολεμούν στην πρώτη γραμμή.
Ο εξάχρονος γιος μου με ρωτά τι συμβαίνει. Το σπίτι μας έχει καταστραφεί. Στον πόλεμο του 1992 έχασα αρκετούς συγγενείς. Αλλος ένας τραυματίσθηκε βαριά στις συγκρούσεις του 2016. Τώρα, επτά συγγενείς μου πολεμούν τους Αζέρους και τους Τούρκους. Ποιος ξέρει, πόσους θα θρηνήσουμε αυτή τη φορά…
Τα υπόγεια των σχολείων και άλλων κτιρίων μετατρέπονται σε πρόχειρα νοσοκομεία και αυτοσχέδια χειρουργεία, καθώς οι βομβαρδισμοί δεν λένε να κοπάσουν. Καταφθάνουν συνέχεια τραυματισμένοι άμαχοι πολίτες - τα τραύματα από τις βόμβες διασποράς που προμηθεύει η Τουρκία στους Αζέρους είναι σοκαριστικά.
Διπλα σε ένα άλλο υπόγειο δωμάτιο μια νεαρή μητέρα γεννάει και όλοι μαζί τραγουδάμε, καλωσορίζοντας το νεογέννητο. Ετσι είμαστε εμείς, λέει η νοσοκόμα όλο χαρά και περηφάνια. Αυτή είναι η διαφορά μας με τους Αζέρους. Εμείς υπερασπιζόμαστε τα σπίτια μας, είμαστε φιλήσυχος χριστιανικός λαός. Εμείς θέλουμε ειρήνη και πιστεύουμε σε αυτήν. Ομως οι άλλοι θέλουν τη γη μας και αυτό δεν θα το επιτρέψουμε.
Ο έξω κόσμος πρέπει να μάθει τι γίνεται εδώ και να πιέσει, να βοηθήσει. Ομως μέχρι τότε, δυστυχώς, τα σπίτια μας θα γεμίσουν και πάλι με φωτογραφίες αδικοχαμένων παιδιών.
Η Λουσινέ Σαργκσιάν είναι συντονίστρια της Ενωσης Συγγενών Αποθανόντων Μαχητών του Ναγκόρνο Καραμπάχ και έγραψε για «ΤΑ ΝΕΑ»
