Στρατηγική ή ματαιοδοξία;

Δύο είναι τα κυρίαρχα σενάρια που εξηγούν την επιθετικότητα της Τουρκίας. Στο πρώτο, ενδεχομένως υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του και το διπλωματικό του εκτόπισμα, ο Ερντογάν τραβάει το σκοινί, προσέχοντας να μη το «σπάσει», αλλά δείχνει αποφασισμένος να μην υπαναχωρήσει αν πρώτα δεν επιβάλλει τους όρους του. Σε αυτή την ορθολογική εκδοχή, αξιοποιεί στο έπακρο τη μερική (προσωρινή;) απόσυρση των ΗΠΑ από τις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής – όπως άλλωστε πράττει και η Ρωσία -, σπεύδει να καλύψει μεγάλο μέρος του κενού στον αραβικό κόσμο (αν και μη αραβική χώρα), πιέζει συνεχώς τις υπόλοιπες περιφερειακές δυνάμεις ώστε να συνειδητοποιήσουν το κόστος σε περίπτωση που δεν συνεννοηθούν με την Αγκυρα και εκμεταλλεύεται στο έπακρο ακόμη και το παραμικρό ρήγμα (π.χ. προσφυγομεταναστευτικό απέναντι στην ΕΕ) για να προωθήσει αποτελεσματικότερα τις θέσεις της. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι απειλές και οι εκβιασμοί, ο επιθετικός και καταγγελτικός λόγος εντάσσονται στο ανατολίτικο παζάρι που η γειτονική χώρα μας έχει συνηθίσει, αλλά και στην ικανοποίηση του εγχώριου ακροατηρίου, ωστόσο στο παρασκήνιο δίνονται οι κατάλληλες διαβεβαιώσεις ότι οι λεκτικοί βερμπαλισμοί δεν αποτυπώνουν πλήρως τις πραγματικές προθέσεις της Αγκυρας.