Για όλα φταίνε οι φτωχοί

Ο ρόλος της κυβέρνησης, έγραψε ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Λόρενς Μιντ στο βιβλίο του «Beyond Entitlement» που εκδόθηκε το 1986, είναι να «πείσει τους ανθρώπους να κατηγορούν τον εαυτό τους». Ο Μιντ είναι ο εμπνευστής της θεωρίας της «κουλτούρας της φτώχειας», σύμφωνα με την οποία ένας φτωχός δεν έχει παρά να κατηγορήσει τον εαυτό του για τη φτώχεια του.

Η ίδια θεωρία βρίσκει ανταπόκριση και στην κρίση του κορωνοϊού. Μια από τις παραμέτρους της πανδημίας ήταν η αναγνώριση μιας σειράς από ανισότητες. Οι φτωχοί, οι ηλικιωμένοι και οι εθνικές μειονότητες πλήττονται περισσότερο από τον ιό. Η κυβέρνηση όμως δεν έπαψε να κρατά αποστάσεις από τις συνέπειες της πολιτικής της - την αποτυχία της να υιοθετήσει ένα κατάλληλο σύστημα εντοπισμού και ιχνηλάτησης των κρουσμάτων, την εγκατάλειψη των οίκων ευγηρίας, τις ελλείψεις σε υλικό - και συγχρόνως να αποδίδει ευθύνες στους πολίτες για τη συμπεριφορά τους - ειδικά τους φτωχούς και στην εργατική τάξη.

Στην αρχή της καραντίνας, όσοι έτρεξαν στα σουπερμάρκετ για προμήθειες κατηγορήθηκαν ως «εγωιστές». Τα άδεια ράφια όμως δεν ήταν παρά η συνέπεια της σύστασης της κυβέρνησης να μείνουν οι άνθρωποι σπίτι τους και να δουλεύουν από εκεί. Μετά έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι εκείνοι που συνωστίζονταν στο μετρό για να πάνε στη δουλειά τους, λες και δεν ήταν το ίδιο το μετρό που είχε μειώσει τα δρομολόγια. Κι έπειτα δέχθηκαν επικρίσεις εκείνοι που μαζεύτηκαν σε πάρκα και παραλίες, λες και όσοι δεν έχουν το προνόμιο του κήπου θα έπρεπε να μείνουν κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους τις πιο ζεστές ημέρες του χρόνου.

«Οι λιγότερο προνομιούχοι της κοινωνίας χτυπήθηκαν σκληρότερα από την κρίση για λόγους που σχετίζονται με τη συμπεριφορά τους» μας είπε ο υπουργός Υγείας. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε από τη βικτωριανή εποχή των «ανάξιων φτωχών».