Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι συνεργασίες

Θυμάμαι πώς γνώρισα προσωπικά τη Βίκυ Σταυροπούλου. Και αν το αναφέρω είναι διότι περιγράφει πολύ καίρια τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας που διατηρεί ατόφια τα χαρακτηριστικά του κοριτσιού. Ηταν ένα ανοιξιάτικο βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, πριν από πέντε χρόνια. Στην οδό Αμερικής, έξω από το θέατρο Αλίκη όπου έπαιζε σε κάποια παράσταση, δεν θυμάμαι σε ποια. Στην προθήκη μεγάλες φωτογραφίες της και στο κατώφλι της εισόδου η ίδια καθισμένη χάμω, να κρατάει με τα δυο της χέρια το σκυμμένο κεφάλι της, σε μια στάση απόλυτης απελπισίας. Εβγαινα από τη στοά Σπύρου-Μίλιου και, όταν την είδα, η οικειότητα που αναβλύζει ακόμη και από τις ερμηνείες της στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με έκανε να την ρωτήσω αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι. Σήκωσε το κεφάλι, τα μάτια της ήταν δακρυσμένα. Κι εκεί, χωρίς καν να συστηθούμε, μου είπε ότι από μέρα σε μέρα περίμενε τον θάνατο του πατέρα της, μου μίλησε για την ασθένειά του, για τη σχέση της μαζί του. Δεν γίναμε ποτέ αυτό που λέμε φίλες αλλά αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια σχέση πέρα από την τυπικά επαγγελματική.