Υστερα από 30 χρόνια, περίπου, από την εποχή που εμφανίστηκε στο θετικό δίκαιο η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), η Ελλάδα συνήψε συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, πάνω στο αποτύπωμα παλαιότερης συμφωνίας οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας (1977), ακολουθώντας πιστά τη χαραγμένη οριοθετική γραμμή της προϋπάρχουσας συμφωνίας με την Ιταλία. Η επιτυχία αυτή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οφείλεται σε παραχωρήσεις που έκανε η ελληνική πλευρά στο ιταλικό αίτημα για την αλιεία της γαρίδας στις ελληνικές παράκτιες περιοχές. Πράγματι η Ιταλία για πολλά χρόνια κωλυσιεργούσε στην αποδοχή μιας συμφωνίας, επειδή οι ιταλοί αλιείς του νότου πίεζαν για μη επίτευξή της, καθώς τα συμφέροντά τους προσέκρουαν στο γεγονός ότι η ΑΟΖ περιέχει και αποκλειστικά δικαιώματα αλιείας, που στο ενδεχόμενο σύναψης συμφωνίας θα περιελάμβαναν και τις περιοχές συνήθους αλιευτικών δραστηριοτήτων της γείτονος, και θα τους απέκλειαν από μια σημαντική πηγή βιοπορισμού, αφού οι περιοχές αυτές θα περιέρχονταν στην Ελλάδα, μετά τη συμφωνία. Το γεγονός ότι η Ελλάδα συμφώνησε για τη συνέχιση των δραστηριοτήτων τους ανεμπόδιστα, κι αν ακόμα επεξέτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη της από τα 6 ν.μ. στα 12 (μέσα στα οποία οι ιταλοί αλιείς ανέπτυσσαν τη δραστηριότητά τους) αποτέλεσε τη λύση του γόρδιου δεσμού, που επέτρεψε τη σύναψη της συμφωνίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή