Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Είναι 5.41 το απόγευμα και ανησυχώ. Ο σύντροφός μου συνήθως με καλεί ακριβώς στις 5.30 και, αυτούς τους περίεργους καιρούς, λαχταρώ την καθημερινή μας κουβέντα. Το δύσκολο είναι πως δεν μπορώ να τον πάρω εγώ τηλέφωνο. Ο Λίο είναι παντρεμένος και βρίσκεται στο σπίτι του με τη σύζυγο και τα δύο τους παιδιά. Ηταν αρκετά δύσκολο να είμαι η ερωμένη (τι τρομερή λέξη) σε «ειρηνικούς καιρούς», αλλά ο Covid-19 έδωσε στη σχέση μας άλλη διάσταση.
Είμαστε και οι δύο συγγραφείς. Συναντηθήκαμε σε μια έκθεση βιβλίου πέρυσι το καλοκαίρι. Ζω στο Λονδίνο, είμαι 51 ετών, χωρισμένη, με μια κόρη στο πανεπιστήμιο. Ο Λίο είναι 49 και ζει στο Μάντσεστερ. Ηξερα από την πρώτη στιγμή ότι είναι παντρεμένος, όμως με γοήτευσε η προσωπικότητά του.
Αρχίσαμε να μιλάμε στο Facebook αρκετές ώρες κάθε μέρα - η γυναίκα του εργάζεται σε εταιρεία ενώ εκείνος στο σπίτι - και τελικά ξεκινήσαμε τη σχέση μας τον Νοέμβριο όταν ήρθε στο Λονδίνο. Δεν είπε ποτέ κάτι αρνητικό για τη σύζυγό του. Επιμένει ότι εκείνη είναι «καλό άτομο» αλλά είναι μαζί από τα 16 τους και δεν υπάρχει πια σωματική έλξη. Δεν αισθάνομαι ωραία για τη μοιχεία αλλά δεν αισθάνομαι και ενοχές.
Συναντιόμασταν κυρίως τα Σαββατοκύριακα και περάσαμε και 4 ημέρες στη Γαλλία. Οταν καταλάβαμε ότι έρχεται ο κορωνοϊός στη Βρετανία συναντηθήκαμε για ένα διήμερο - ήταν έντονα και με πολλή αγάπη. Εχουμε μιλήσει αρκετές φορές για το μέλλον. Ο Λίο μου έχει ξεκαθαρίσει ότι φροντίζει τους έφηβους γιους του που αποτελούν προτεραιότητα. Ετσι σχεδιάζουμε μια ζωή μαζί, αφότου τα παιδιά φύγουν για το πανεπιστήμιο, περίπου σε 4 χρόνια.
Μπορώ να περιμένω: εργάζομαι, έχω φίλους, την κόρη μου. Ξέρω ότι κάποιοι δυσπιστούν όμως ο Λίο μου λέει διαρκώς πως ο γάμος του έχει τελειώσει κι εγώ επιλέγω να τον πιστέψω.
Αυτές τις ημέρες, μπορούμε να μιλάμε στο τηλέφωνο μόνο όταν ο Λίο βγαίνει για το καθημερινό του τρέξιμο. Ομως έστω και αυτές οι συζητήσεις μου δίνουν ζωή. Περιγράφει πως ο εγκλεισμός στο σπίτι έχει χειροτερέψει τη σχέση με τη γυναίκα του. (Δεν ευχαριστιέμαι γι' αυτό). Τα παιδιά βρίσκονται επίσης σε υπερένταση. Κι εκείνος ζορίζεται. Προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει, το ίδιο κι εκείνος. Προσφέρουμε ψυχολογική υποστήριξη ο ένας στον άλλον και φανταζόμαστε πώς θα είναι η επόμενη συνάντησή μας.
Ανησυχώ για την υγεία μου και κυρίως για το τι θα συμβεί μεταξύ μας εάν αρρωστήσει. Πώς θα το μάθω; Δεν γνωρίζω το σταθερό του τηλέφωνο ούτε τη διεύθυνσή του. Δεν ξέρω κάποιον από τους φίλους του. Εάν συμβεί το μοιραίο, θα είμαι όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες - μια μυστηριώδης γυναίκα στο βάθος του νεκροταφείου με μαύρα γυαλιά (γίνομαι μελό, το ξέρω, αλλά συγγραφέας είμαι, καταλαβαίνετε...).
Το πιο σκληρό είναι η αίσθηση της αδυναμίας που δημιουργεί το γεγονός ότι μόνο εκείνος επιτρέπεται να επικοινωνεί μαζί μου. Είμαι και ανυπόμονη και η κατάσταση με ζορίζει. Το ερώτημα είναι: θέλω να συνεχίσω να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση; Ποιος ξέρει πώς θα είναι τα πράγματα όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί; Η φιλοσοφία μου είναι η εξής: εάν δεν προχωρήσει η φάση μεταξύ μας, θα στενοχωρηθώ αλλά θα το αντέξω. Η σχέση μου την εποχή του κορωνοϊού με έμαθε ότι μπορώ να αγαπήσω και πάλι έπειτα από ένα δύσκολο διαζύγιο - και να αγαπηθώ επίσης.
