Και γυρνάω που λες από τη δουλειά και στο φανάρι κάνω μια να κοιτάξω τον καθρέφτη πίσω και βλέπω την άλλη μόνη μέσα στο αμάξι να φοράει μάσκα. Και έχω ακούσει μόλις τον καλό μας άνθρωπο κ. Τσιόδρα να μας λέει ότι οι μάσκες ενδείκνυνται μόνο για όσους έχουν ασθενήσει ή για το προσωπικό στα νοσοκομεία και κάνω αυτόματα τον συνειρμό: Μάλλον εννοούσε ότι αυτοί που είναι μόνοι με κλειστά παράθυρα μέσα στο αμάξι τους δεν την χρειάζονται, αλλά ίσως δεν το κατάλαβε το κορίτσι. Και αμέσως μετά δεύτερη σκέψη: Αν τα πράγματα πάρουν την κάτω βόλτα, η έλλειψη αυτής της μάσκας, η οποία τώρα σπαταλιέται τόσο ανόητα, μπορεί να στοιχίσει τη ζωή μιας νοσηλεύτριας ή ενός γιατρού. Αυτά τα ωραία σκέφτομαι καθώς πάω σπίτι κάθε απόγευμα.