Η καλή είδηση της ημέρας ήταν προχθές για τον συνάδελφο της Repubblica η ύπαρξη βιβλίων των χιλίων σελίδων, ιδανικών για την περίοδο αυτή. Εκείνος ξεχώρισε τρία: το «Ζωή και Πεπρωμένο» του Βασίλι Γκρόσμαν, το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ και το «Λίγη ζωή» της Χάνια Γιαναγκιχάρα. Εγώ πάλι αδυνατώ να ακολουθήσω τη συμβουλή του. Πρώτον, επειδή έχω περισσότερη δουλειά από πριν. Δεύτερον, επειδή θεωρώ ότι το να διαβάσω οτιδήποτε άσχετο με τον κορωνοϊό είναι κάτι σαν ασέβεια. Να, στο τελευταίο τεύχος του New Yorker, αυτό με το υπέροχο εξώφυλλο με τη νοσοκόμα που κοιτάζει τη φωτογραφία της οικογενείας της στην οθόνη του κινητού της, έπεσα πάνω σε ένα διήγημα του αγαπημένου μου Τζορτζ Σόντερς. Ο τίτλος είναι «Ερωτική επιστολή». Διπλή απογοήτευση. Δεν απευθύνεται σε γυναίκα. Και δεν αφορά τον ιό.