Τι όμορφη που είναι η νύχτα μετά τα μεσάνυχτα. Οταν επικρατεί απόλυτη ησυχία στο σπίτι (ακόμη και η Kitty, η γάτα, κουρνιάζει και μου κάνει συντροφιά). Και τότε τον λόγο έχουν η μουσική και η μελέτη. Αυτό που μου είχε λείψει για χρόνια. Οχι η ανάγνωση, αλλά η δυνατότητα να σταματάς, να ψάχνεις τις πηγές, να ανοίγεις λεξικά. Μια γλυκιά αίσθηση που είχα να τη νιώσω από μαθητής – φοιτητής. Τότε που το διάβασμα άρχιζε μετά τις 11 το βράδυ. Το βιβλίο μπροστά μου, ο Μπομπ Ντίλαν και, όταν πια το κλείνω, μια έκπληξη. Ενώ ακόμη δεν έχει ξημερώσει, τα πουλιά κελαηδούν. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούω να κελαηδούν, αλλά όχι στα μαύρα σκοτάδια. Κάποιοι λένε ότι είναι αηδόνια… Αηδόνια στην Αθήνα. Μήπως γνωρίζετε εσείς;