Και δώρα υπήρξαν και τούρτα (κέικ για την ακρίβεια) και φιλιά – ας είναι και από το… απέναντι πεζοδρόμιο. Γενέθλια στην καραντίνα. Απόμακρα; Διαφορετικά; Μοναδικά; «Χρωστούμενο το πάρτι» έλεγαν οι φίλοι, «να σε χαίρονται οι τέσσερις τοίχοι!». Δεν έλειψαν όσα έχουν σημασία. Οπως το πρώτο τηλεφώνημα από τους γονείς στις 10.40 ακριβώς. Οπως τα δώρα από οικογένεια και φίλους. Δεν ήταν αμπαλαρισμένα, ήταν αλλιώτικα: λεμόνια από έναν κήπο, μαγειρευτά της μαμάς και το κέικ με κεράκι, το βραχιόλι που η φίλη είχε για επιστροφή, χειρόγραφες και διαδικτυακές κάρτες. Χτύπησε και το κουδούνι. «Ποιος θα το ‘λεγε ότι θα είσαι στο σπίτι απόγευμα!», «βγες στο μπαλκόνι». Και έμειναν τα γέλια στο θυροτηλέφωνο και τα βλέμματα από ψηλά στην άλλη άκρη του δρόμου.