Τον φόβο και τον (γ)-ιό του τους βάζω απέναντί μου. Τιμωρία, εκεί στην ξύλινη καρέκλα, που ένας μάστορας με μαγαζί απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Παγκράτι, πριν από δεκαετίες, έφτιαξε κατόπιν παραγγελίας της μητέρας. Εκεί λοιπόν τους βάζω να κάθονται ακούνητοι, μην τυχόν και πάρουν θάρρος και σκορπίσουν στο σπίτι. Ρίχνω βαριά, αυστηρά βλέμματα στην ψάθινη πλάτη της καρέκλας καθώς νομίζουν ότι θα με γελάσουν γλιστρώντας πίσω από την οθόνη του λάπτοπ. Κι όσο γράφω, τόσο θυμάμαι τον Στάθη τον τεχνίτη. Πόσο όμορφα ήταν τα σκαλισμένα κομμάτια ξύλου στο μαγαζί του. Λείψανα από δουλειές που του ζητούσαν και δεν τις πλήρωναν. Ωσπου εκείνος έφυγε κι έμεινε το μαγαζί του να σκονίζεται στην καλημέρα του με τον χρόνο.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
