Η χώρα μας γιόρτασε χθες την επέτειο του Αγώνα της Ανεξαρτησίας σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Και δεν είναι μόνο η απουσία των παρελάσεων ή άλλων εθιμικών εκδηλώσεων που έδωσε το στίγμα αυτής της ιδιαίτερης συνθήκης. Είναι και η «επικαιροποίηση» των μηνυμάτων της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας. Είναι η σύνδεση του επετειακού περιεχομένου με την πανδημία που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ο ολόκληρος πλανήτης.

Ο πολιτικός κόσμος ομονοεί πως αυτή είναι μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Και για να κερδηθεί είναι αναγκαία όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται σε κάθε μάχη – είτε ο εχθρός είναι ορατός είτε αόρατος και μη ανθρώπινος. Απαιτείται εκείνη η ομοψυχία και εκείνη η πειθαρχία που πρέπει να επιδεικνύεται σε κάθε τέτοιο αγώνα. Πολύ σωστά συνεπώς η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία επισήμανε πως αυτή είναι μια εθνική υπόθεση. Μια υπόθεση που δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση και τις Αρχές, αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά – αρχής γενομένης από την πρώτη πολίτη.

Η εθνική παλιγγενεσία δεν είναι μόνο Ιστορία. Μνημονεύεται κάθε χρόνο όχι μόνο επειδή οφείλει η κοινωνία μας να τιμά τον Αγώνα και να επιστρέφει στις απαρχές του σύγχρονου βίου της, αλλά κι επειδή νοηματοδοτεί το σήμερα. Επειδή το παρελθόν προσφέρει πολύτιμα διδάγματα για το παρόν και σημαντικά εφόδια για το μέλλον. Αλλά αξίζει να το θυμάται κανείς: Δεν είναι μόνο η αυταπάρνηση και οι θυσίες που διδάσκουν. Είναι και τα λάθη.