Απέφευγα πάντα να γράφω σε προσωπικό ύφος ή κείμενα που θα έχουν κάτι από την καθημερινότητά μου. Αλλωστε ποιον ενδιαφέρει τι μαγείρεψα, τι διάβασα, τι είδα, τι άκουσα; Τώρα όμως είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και ο φόβος έχει παραμερήσει την ντροπή. Φόβος για το ανεπάντεχο, αγωνία για το τι θα ξημερώσει. Ερχεται πού και πού λίγο φως μέσα από τα αναγνώσματα των ημερών. «Το κοινό των θεατών, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ήταν κάτι άγνωστο στους Ελληνες: Στα θέατρά τους ο καθένας μπορούσε να ξεχάσει πραγματικά τον πολιτιστικό του περίγυρο και έχοντας αφεθεί στο θέαμα να γίνει ο ίδιος χορευτής» (Rainer Maria Rilke, «Κείμενα για τη μουσική»).
Vidcast: Face2Face
