Η προσωπική μας καραντίνα φαίνεται ότι ορθώνει εξωτερικά «τείχη», γκρεμίζει όμως τα εσωτερικά. Όλοι μας θα διαπιστώσαμε ότι αντιλαμβανόμαστε με διαφορετικό τρόπο τη δουλειά μας, τις οικογενειακές σχέσεις μας, τον προσωπικό μας χώρο. Προχθες στον Λυκαβηττό μια οικογένεια είχε βγάλει ένα τραπεζάκι στη βεράντα και συνομιλούσε με τους γείτονες στον πρώτο όροφο, ο κύριος στο απέναντι μπαλκόνι διάβαζε ένα βιβλίο, ο πανεπιστημιακός του πάνω ορόφου τελείωνε ένα paper που είχε καθυστερήσει, εγώ έγραφα και παράλληλα σκεφτόμουν: τη θέα από το μπαλκόνι μου σήμερα τη βλέπω διαφορετικά. Το να βάλουμε «παύση» σε συγκεκριμένες δραστηριότητές μας ξύπνησε μια άλλη περιοχή του μυαλού μας. Ενδιαφέρουσα, γοητευτική, δημιουργική. Οπότε, ναι, η απομόνωση είναι το δώρο μας στους γηραιότερους και τους ασθενείς, αλλά και στον εαυτό μας.
Αν είσαι συνδρομητής
ξεφύλλισε Τα ΝΕΑ
