Ποτέ δεν ήμουν του τηλεφώνου, ούτε χάι-τεκ. Το κινητό είναι για δουλειά, άντε και για social media. Κατά τ’ άλλα, κάνα SMS και κλήσεις στα πεταχτά: «Σε 5′ είμαι στο γραφείο», «Μαγείρεψε, έρχομαι». Με τους γονείς, τους συναδέλφους, τους κοντινούς, τους πιο μακρινούς. Και ξαφνικά, τηλεδιασκέψεις, κατεβατά από mail, ατελείωτες επαγγελματικές κλήσεις. Ηρθε και η βιντεοκλήση με την οικογένεια. «Μαμά, γιατί βλέπω το ταβάνι; Γύρνα την κάμερα», «Εγώ σε βλέπω», «Εγώ όχι», «Πάρε τον πατέρα σου», «Μην καλείς στη μάνα σου, δεν ξέρει», «Ούτε εσύ, το ταβάνι βλέπω ακόμα», «Μα πώς γυρίζει αυτός ο διάολος;», «Τώρα βλέπω το τραπέζι», «Ε, θα ανέβω στο τραπέζι να με δεις!»… Ευκαιρία λοιπόν για «χαλασμένες» σχέσεις. Ποιος ξέρει; Μετά το τηλέφωνο, ίσως πιάσω την κατσαρόλα.  

Vidcast: Face2Face
Τελευταία Νέα