Η απομόνωση διδάσκει. Ιδίως όταν ζεις με εφήβους. Εστω μόλις ενηλικιωθέντες. Να μη λες μεγάλα λόγια και να μην επιχειρείς «νουθεσίες». Κυρίως. Αυτές τις μέρες της απομόνωσης, ειδικά, έχω ακούσε πολλές φορές τη φράση «τι έγινε, Αλεξ; Θα αφήσεις το κινητό να πούμε καμιά κουβέντα; Γιατί δεν πας να δεις τους φίλους;». Και φυσικά ακολουθούν χάχανα, όταν αυτοί οι τύποι που έχουν γεννηθεί μετά το 2000 βρίσκονται στο σπίτι, ή φατσούλες με χάχανα όταν μου στέλνουν μηνύματα. Εντάξει, παιδιά. Το παραδέχομαι. Αυτές τις μέρες έχουν «πάρει φωτιά» τα μηνύματα. Δεν αφήνω το κινητό από τα χέρια. Και θα συνεχίσω. Σε λίγο θα συμφιλιωθώ και με τη βιντεοκλήση. Για όσο μένουμε σπίτι. Μετά θα ξαναρχίσω την γκρίνια και θα φωνάζω «βγείτε έξω».
Vidcast: Face2Face
