Θα κάτσω σπίτι

Πώς το έλεγε, σε ανύποπτους καιρούς, εκείνο το τραγούδι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης; «Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / λοιπόν απόψε δεν πρόκειται να βγω / Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / κι άμα πεινάσω τηγανίζω καν’ αυγό». Αυτό ακριβώς. Ο,τι ονειρευόμασταν τρέχοντας να προλάβουμε τις ώρες που δεν έφταναν, θα εγκατασταθεί στα τετραγωνικά μας ως στατική πραγματικότητα. Θα πηγαίνουμε λιγότερο στο γραφείο, θα δουλεύουμε, όσοι μπορούμε, περισσότερο από το σπίτι και την Τρίτη από την Τετάρτη θα τις ξεχωρίζουμε από το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Για τις επόμενες μέρες (πόσες άραγε;) δεν θα πηγαίνουμε θέατρο, δεν θα τσακωνόμαστε για το ποιο έργο θα δούμε στο σινεμά, δεν θα έχουμε το άγχος τι θα βάλουμε στο τάδε κάλεσμα, δεν θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε εκείνο τον καφέ με τον παλιό συνάδελφο. Αντε να κρατήσουμε τη ζουρ φιξ με τέσσερις πέντε φίλους. Θα πηγαίνουμε με τις φόρμες, θα κοιτιόμαστε μεταξύ μας και θα λέμε «Τώρα μπορεί όλοι εμείς να έχουμε κωρονοϊό και να μην το ξέρουμε». «Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / σεισμός να γίνει δεν πρόκειται να βγω / θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / κι ας με ξεγράψουν τα ρεμάλια απ’ αρχηγό». Θα διαβάσω εκείνα τα βιβλία που, χρόνια τώρα, λέω ψέματα ότι τα έχω διαβάσει. Ή θα ξαναδιαβάσω αγαπημένα και πολυδιαβασμένα – αβάσταχτη πολυτέλεια για στενεμένα ωράρια. Σίγουρα όμως όχι το «Παιχνίδι της Σφαγής» του Ιονέσκο ούτε την «Πανούκλα» του Καμί ή την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ. Και δεν θα δω ταινίες καταστροφής του Κρόνενμπεργκ. (Θα είναι σαν να πηγαίνω να φάω σούσι ντυμένη χωριατοπούλα του «Ρασομόν»). Θα κάνω εκκαθάριση στις ντουλάπες μου, θα κατεβάσω από τώρα τα καλοκαιρινά και θα αναρωτιέμαι αν και πότε θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι. Θα βλέπω food videos, θα φτιάξω κάποιες συνταγές, θα τρώω συνέχεια, θα παχύνω – σκοτίστηκα. Θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι; Θα κοιμάμαι τη μέρα, θα «βρικολακιάζω» τα βράδια, θα τηλεφωνώ σε φίλους μετά τα μεσάνυχτα και θα με βρίζουν, θα παρακολουθώ μονοκοπανιά ολόκληρες σειρές – σε μια εβδομάδα δεν θα θυμάμαι τίποτα. Θα κολλάω χωρίς ενοχές στα σόσιαλ μίντια, θα μου λείψει – ήδη μου λείπει – ένα ποστ του Κοτανίδη. Και θα λέμε με τον Ευδόκιμο «Κοίτα τώρα που η Δημουλά, η Ζέη, ο Βουτσάς δεν ξέρουν όλο αυτό που περνάμε».