Εφυγε μια ποιήτρια και ξαφνικά γέμισαν τα social media με ποίηση. Και μετά γέμισαν με λοιδορίες για όσους τα γέμισαν με ποίηση. Και μετά γέμισαν με ελιτίστικα σχόλια για όσους δεν ξέρουν από ποίηση αλλά αναρτούν ποίηση για να συμμετέχουν στο συλλογικό ξόδι. Και μετά με ακόμη πιο καυστικά για όσους ελιτίστικα κορόιδευαν τους υπόλοιπους. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, διάσπαρτες επιλογές στίχων, ένα συλλογικό πένθος που μοιάζει με ανάκληση στιγμών που έζησε ο καθένας στη ζωή του, με έρωτες και απώλειες που τους ταίριαξε με λέξεις που είχε γράψει η Κική Δημουλά. Και, τέλος, αρνητικά σχόλια για την τιμώμενη νεκρή, παλιές δηλώσεις που πέρασαν ξανά από το κόσκινο της κριτικής, πριν καν οι οικείοι της προλάβουν να στεγνώσουν τα πρώτα δάκρυά τους. Είναι αυτοί που δεν έμαθαν ακόμη ότι κάποιες φορές, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, είναι καλύτερο να μη μιλάς καθόλου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή