«Η κοινοβουλευτική συντεχνία βρήκε μια λύση της πολιτικής κρίσης, που έσωζε τους θεσμούς δίχως να προσβάλλει τις σταδιοδρομίες και τα φιλότιμα των κομμάτων και των προσώπων: Κυβέρνηση συνασπισμού. Τα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης μοιράστηκαν τα υπουργεία με ένα κοινό «πρόγραμμα περισυλλογής», αφήνοντας έξω μερικές μικρές ομάδες των άκρων. […] Η Κυβέρνηση του συνασπισμού, από τη φύση της, ήταν ανίκανη να πάρει γενναίες πρωτοβουλίες και να επιβάλει ριζικές λύσεις στα οικονομικά και κρατικά ζητήματα, που παραλύανε τη ζωή του τόπου. Ούτε την ξεκουρδισμένη μηχανή της διοίκησης μπορούσε να φρεσκάρει και να ξανακουρδίσει, ούτε το στρατό να καθαρίσει από τα ταραχοποιά στοιχεία του, ούτε αληθινές οικονομίες να πραγματοποιήσει και να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, ούτε την εθνική οικονομία να διευθύνει και να τη συγκρατήσει σ’ ένα ανεκτό επίπεδο μες στη σύγχυση των διεθνών οικονομικών συνθηκών. Τα κόμματα που την αποτελούσαν φροντίζανε το καθένα για τα ειδικά συμφέροντα των οπαδών του και για την αύξηση των ψήφων του. Διαφωνούσανε συνεχώς και σε ζητήματα αρχών και, συχνότερα, σε ζητήματα εντελώς πρακτικά, αλλά με μεγάλη κομματική σημασία».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή