Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Οταν κοιτάζει κανείς τη Γαλλία από το εξωτερικό, η ισχύς των συνδικάτων της θεωρείται δεδομένη. Και πράγματι, καθώς συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στις αρχές του Δεκεμβρίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την προτεινόμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, ο αγγλόφωνος Τύπος είναι γεμάτος αναφορές στα «ισχυρά συνδικάτα» της Γαλλίας και μιλάει για μία χώρα «που έχει παραλύσει» από το απεργιακό κίνημα.
Στην πραγματικότητα, το κίνημα έχει αποκαλύψει κάποιους από τους σημερινούς περιορισμούς του γαλλικού συνδικαλισμού. Παρότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα των πολιτών εξακολουθεί τόσο να εναντιώνεται στη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης όσο και να στηρίζει τις απεργίες, η συμμετοχή στις διαμαρτυρίες έχει σταδιακά μειωθεί στη διάρκεια των τελευταίων πανεθνικών κινητοποιήσεων.
Στο μεταξύ, η πραγματική συμμετοχή στις απεργίες παραμένει χαμηλή. Εκπαιδευτικοί, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, λιμενεργάτες, δικηγόροι και εργαζόμενοι στον Πύργο του Αϊφελ έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους αρκετές φορές. Συνολικά, ωστόσο, οι απεργίες έχουν επικεντρωθεί σε ουσιαστικά δύο μεγάλους εργοδότες: το εθνικό σύστημα σιδηροδρόμων και το δίκτυο του μετρό και των λεωφορείων του Παρισιού. Στη διάρκεια μάλιστα της τελευταίας εβδομάδας, η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει φθίνει ακόμη και σε αυτά.
Φυσικά, η μάχη δεν έχει τελειώσει ακόμη. Με τη συζήτηση γύρω από τη μεταρρύθμιση να αναμένεται να ξεκινήσει στη γαλλική Εθνοσυνέλευση περί τα μέσα Φεβρουαρίου - για να περάσει στη Γερουσία έπειτα από τις δημοτικές εκλογές, στα τέλη Μαρτίου - οι κινητοποιήσεις μπορεί να διαρκέσουν ακόμη εβδομάδες.
Είναι σαφές, σε κάθε περίπτωση, πως παρότι οι συνδικαλιστές ήλπιζαν σε μεγάλες απεργίες στον ιδιωτικό τομέα, αυτές απλώς δεν έγιναν. Ενας βασικός λόγος είναι ότι, παρότι τα γαλλικά συνδικάτα εξακολουθούν να διαπραγματεύονται συμβάσεις που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του εργατικού δυναμικού, τα ενεργά τους μέλη είναι περισσότερο εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα ή στην παλιά βιομηχανική βάση της χώρας. Ενας δεύτερος, ότι οι εργαζόμενοι θυσιάζουν σημαντικό κομμάτι του εισοδήματός τους όταν απεργούν.
