Το νόημα της ζωής

Δύο νοσοκόμοι χτυπούν το κουδούνι σ’ ένα φτωχικό σπίτι. Ανοίγει ο άνδρας της οικογενείας. «Γεια σας», τον χαιρετάει ο πρώτος νοσοκόμος· «μπορούμε να έχουμε το συκώτι σας;». «Τι πράγμα;», ρωτάει έκπληκτος ο οικογενειάρχης. «Το συκώτι σας», επαναλαμβάνει νηφάλια ο νοσοκόμος· «είναι ένας μεγάλος αδένας στο υπογάστριο. Είναι καφεκόκκινο, κάπως…». «Ναι, ξέρω τι είναι», τον διακόπτει ο οικογενειάρχης, «αλλά το χρειάζομαι αυτή τη στιγμή». «Ελάτε, κύριε», σπρώχνουν τον οικογενειάρχη παράμερα και μπαίνουν στο σπίτι, «μη μας χασομεράτε». Του παίρνουν βίαια ένα πορτοφόλι με κάρτες και ταυτότητες. Ο πρώτος νοσοκόμος κουνάει ειρωνικά στον οικογενειάρχη μια κάρτα: «Τι έχουμε εδώ; Τι είναι αυτό, λοιπόν;». «Κάρτα δωρητή οργάνων», παραδέχεται ο οικογενειάρχης. «Χρειάζεται να πούμε κι άλλα;», καταλήγει αυτονόητα ο νοσοκόμος. «Οχι, ακούστε», δηλώνει πανικόβλητος ο οικογενειάρχης, «δεν μπορώ να σας το δώσω τώρα. [Η κάρτα] λέει: «Σε περίπτωση θανάτου». Θεέ μου!». «Μέχρι τώρα δεν βγάλαμε από κανέναν το συκώτι και να επέζησε», αποφαίνεται αυτάρεσκα ο πρώτος νοσοκόμος. Ο δεύτερος νοσοκόμος αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την επέμβαση: «Ξαπλώστε εδώ, κύριε· δεν θα πάρει ούτε ένα λεπτό».