Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Αγωνίσου προκειμένου να δημιουργήσεις τον κόσμο για τον οποίο γράφεις στις εκθέσεις σου».
Ενα γνωμικό το οποίο η πλειονότητα των συνομηλίκων μου θα κατανοούσε ίσως ευκολότερα συγκριτικά με κάποιον που η τελευταία του επαφή με τα θρανία καλά στέκει σαν ανάμνηση. Ωστόσο, με μια δεύτερη ανάγνωση μπαίνει κανείς στη διαδικασία να σκεφτεί ακόμη και τον λόγο για τον οποίο μια τέτοια φράση μπορεί να υπάρχει στις μέρες μας και κατά πόσο ανταποκρίνεται στην τωρινή πραγματικότητα.
Πράγματι, ο κόσμος έχει δει και έχει βιώσει καλύτερες μέρες τόσο σε οικονομικό, πολιτικό, καθώς και σε κοινωνικό επίπεδο. Μια κατάσταση η οποία αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στη χώρα μας. Ζούμε καθημερινά με τις συνέπειες μιας πολυετούς οικονομικής κρίσης της οποίας οι πληγές παραμένουν ανοιχτές και αμφιβάλλω αν θα έχουν γιάνει πριν να παντρευτώ και εγώ. Κάτι τέτοιο έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα είμαι καλυμμένος στο μέλλον σχετικά με το επαγγελματικό κομμάτι. Οχι επειδή τα πανεπιστήμια της χώρας μου δεν είναι καλά ή άξιοι ανταγωνιστές εκείνων του υπόλοιπου κόσμου ώστε να με εφοδιάσουν καταλλήλως, αλλά διότι όλο και περισσότερα μυαλά στρέφονται προς τη λύση που ονομάζεται «εργασία στο εξωτερικό», όπου υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσουν και να πρωτοπορήσουν σε διάφορους τομείς, κάνοντας ένα ολόκληρο έθνος περήφανο για τα κατορθώματά τους. Πολύ θα το ήθελα να μείνω εδώ και να προσφέρω στη χώρα μου. Ομως, δεν αποκλείω τέτοιου είδους ενδεχόμενα ως επιλογές της μετέπειτα πορείας μου, ειδικά εάν πρόκειται να με κάνουν να νιώσω ολοκληρωμένος στην επαγγελματική μου ζωή.
Ακόμη, είναι ευδιάκριτη πλέον η ολοένα και αυξανόμενη ανησυχία που διακατέχει νέους, μαθητές και γονείς για την πορεία του εκπαιδευτικού συστήματος. Ετσι και εγώ αναρωτιέμαι, κυρίως με βάση τις διάφορες και ενίοτε ριζικές αλλαγές και τροποποιήσεις των τελευταίων ετών στην παιδεία, τι επιφυλάσσει το μέλλον για όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, είτε αυτοί καλούνται μαθητές, είτε φοιτητές, είτε εκπαιδευτικοί, είτε γονείς. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα οι αλλαγές και οι διατάξεις στην εκπαίδευση και στην παιδεία θα συνεχίζουν να υπάρχουν ως απότοκα του πολιτικού σχεδιασμού ανθρώπων που κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Παρ' όλα αυτά, εύλογο είναι το ερώτημα κατά πόσο οι σχεδιασμοί και τα πλάνα αυτά δεν θα δυσχεραίνουν το έργο και τη ζωή των άμεσα επηρεαζομένων, οι οποίοι συμπτωματικά και αυτοί κάνουν απλώς τη δουλειά τους.
Συνεχίζοντας ακάθεκτος και αδυνατώντας περήφανα να κλείσω τον διακόπτη που ευθύνεται για την παράθεση των σκέψεών μου, νιώθω την ανάγκη να καταπιαστώ με την κοινωνία μας. Μία κοινωνία ιδιαίτερη, μια κοινωνία κατά κόρον δεινοπαθούσα. Για αυτόν τον λόγο, θα νιώσω μια αγαλλίαση και έναν εφησυχασμό όταν, για παράδειγμα, τα άτομα με άλλου είδους ανάγκες - όχι τόσο διαφορετικές από των περισσοτέρων - δεν θα αποτελούν ειδική περίπτωση μεταχείρισης. Δηλαδή, όταν επιτέλους ο οδηγός θα δείχνει τον δέοντα σεβασμό και δεν θα εμποδίζει τη μετακίνηση, και εντέλει την καθημερινότητα, των ατόμων αυτών στη πόλη με το να σταθμεύει το όχημά του σε σημεία όπου δεν επιτρέπεται. Οταν ο ντόπιος θα μπορέσει να αποδεχτεί το γεγονός πως ο γείτονάς του προέρχεται από ένα άλλο μέρος της Γης και ότι για κάποιους λόγους κατέληξε να ζει εδώ πηγαίνοντας και αυτός τα παιδιά του στο σχολείο της γειτονιάς. Οταν τα δικαιώματα του καθενός θα είναι σεβαστά και δεν θα καταπατούνται από κανέναν, πόσω μάλλον από την εξουσία και από τον οικονομικά ισχυρό. Γενικά, θα επιθυμούσα να είμαι παρών τη στιγμή που τα πράγματα θα αλλάζουν προς το καλύτερο, τουλάχιστον σε κοινωνικό επίπεδο, και για να είμαι ειλικρινής ελπίζω η στιγμή αυτή να μην αργήσει πολύ ακόμη.
Αξιο αναφοράς είναι και το φαινόμενο που ονομάζεται «κλιματική αλλαγή» και το τι μέλλει γενέσθαι παραμένει άγνωστο. Είναι αδιαμφισβήτητο, πάντως, το ότι οι επιπτώσεις του παγκόσμιου αυτού φαινομένου είναι εμφανείς και στην Ελλάδα. Η συνεχής αύξηση των θερμοκρασιών σε συνδυασμό με τις αναπάντεχες εναλλαγές του σκηνικού του καιρού από σκληρούς καύσωνες σε βροχές, με αποτέλεσμα καταστροφικές πλημμύρες, συνθέτουν μια όχι και τόσο συνηθισμένη εικόνα, ιδίως για τα ελληνικά δεδομένα. Εντούτοις, όπως φαίνεται, σιγά σιγά αρχίζουμε να συνηθίζουμε σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων σχετικά με το κλίμα. Αυτό όμως το οποίο δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας, ως νέοι, να συνηθίσουμε είναι η απραξία απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Ηδη μέσα από δράσεις, διεθνείς και μη, ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί ως έναν βαθμό. Αυτό όμως που ταλανίζει τον νου μου είναι εάν θα το καταπολεμήσουμε επιτυχώς και έγκαιρα προτού να είναι πολύ αργά, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.
Ολοκληρώνοντας τους συλλογισμούς μου, οφείλω να πω πως είναι πραγματικά μεγάλη ευκαιρία και συγχρόνως πρόκληση να μπορεί κανείς να αποτυπώσει γραπτώς τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του αναφορικά με το μέλλον της ζωής του και όχι μόνο, ιδιαίτερα αν αυτός ο κάποιος είναι μαθητής όπως εγώ. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση, παρά ταύτα, αποτελούν η προσμονή και η αγωνία για το τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα. Το θέμα είναι να το εκμεταλλευτούμε με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να μπορέσουμε στο τέλος να πούμε ότι αγωνιστήκαμε για να δημιουργήσουμε τον κόσμο για τον οποίο γράφαμε στις εκθέσεις του σχολείου μας όντας τότε νέοι.
