Υποσχέσεις
Και να που φτάσαμε στο τέλος του χρόνου και ήρθε η ώρα ο καθένας να κάνει τον απολογισμό του. Nα δει αν τα κατάφερε στους στόχους που έθεσε πέρυσι τέτοιες μέρες, και αν όχι, τι έφταιξε και δεν πήγαν τα πράγματα όπως τα είχε σχεδιάσει, και όπως θα ήθελε πραγματικά να εξελιχθούν.
Είναι οι μέρες που συνομιλεί κανείς με τον εαυτό του ή τουλάχιστον προσπαθεί να αποκαταστήσει επαφή μαζί του, προκειμένου να κυνηγήσουν από κοινού το όνειρο και τις ελπίδες που γεννάει κάθε καινούργια χρονιά – ασχέτως του αν σπανίως επαληθεύεται οτιδήποτε τεθεί ως στόχος για τον επόμενο χρόνο. Είτε γιατί «Ο Θεός γελάει κάθε που βλέπει τους ανθρώπους να κάνουν σχέδια», είτε γιατί οι στόχοι που τέθηκαν ήταν εκ των πραγμάτων ανέφικτοι και ως εκ τούτου αδύνατον να επιτευχθούν.
Από τον πιτσιρίκο, ο οποίος στέλνει απεγνωσμένα γράμματα στον Αϊ-Βασίλη δεσμευόμενος ότι αυτή τη χρονιά που ξεκινάει θα είναι το πιο καλό και υπάκουο παιδί στον κόσμο, όπως και πέρυσι υποσχέθηκε αλλά δεν τήρησε την υπόσχεσή του, μέχρι τον ενήλικο που αυτή τη χρονιά θα αδυνατίσει, θα γυμνάζεται, δεν θα είναι σπάταλος, θα είναι εργατικός και θα είναι και τίμιος στη σχέση του – όλοι υπόσχονται για το «σημαδιακό», ούτως ή άλλως, 2020.
Κρίση
Και κυρίως αυτός ο ενήλικος θα προσπαθήσει να υλοποιήσει αυτό που κάποτε είχε πει ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι: «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»! Θα σταματήσει δηλαδή να ζητάει συνέχεια, και θα βάλει το κεφάλι κάτω και θα εργαστεί με την επιμονή και την εργατικότητα που δείχνει το μυρμηγκάκι.
Γελάτε, ε; Τα ακούω αυτά τα γέλια, ως εδώ που είμαι φτάνουν, ειδικά για τη ρήση του Κένεντι που δεν ξέρω κι εγώ πως τη θυμήθηκα τώρα. Ομως πόσες φορές, και με πόσες εκδοχές, δεν το υποσχέθηκε ο καθένας μας αυτό, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά και πόσες άλλες τόσες δεν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να κάνει οτιδήποτε, διότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί; Αυτοί μας οδήγησαν στην κρίση, αυτοί μας άφησαν μέσα σε αυτή, στο πυρ το εξώτερον, εμείς δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη. Και πόσες φορές δεν είπαμε «έτσι που τα κάνανε, να βρουν και τη λύση».
Περιφρούρηση
Αυτοί μας οδήγησαν στη δεκαετή κρίση αναμφίβολα, όμως μήπως δεν ήμασταν εμείς που τους δώσαμε την ευχέρεια; Που τους διευκολύναμε; Εμείς δεν τους αναδείξαμε στην εξουσία; Ποιος έκανε πρωθυπουργό στη θέση του Κώστα Σημίτη τον Κώστα Καραμανλή; Και ποιος παρέδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας στον Αλέξη Τσίπρα αντί της κυβέρνησης των Σαμαρά – Βενιζέλου που είχε φτάσει λίγα εκατοστά πριν κλείσει πίσω της την πόρτα στην κρίση; Εμείς δεν δώσαμε 62% σε μια τρελή ομάδα που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας ωσάν να επρόκειτο για τσιφλίκι των παππούδων τους, και λίγο έλειψε να τα τινάξει όλα στον αέρα; Εμείς. Αρα να μην οχυρωνόμαστε πίσω από τις αναμφισβήτητες ευθύνες των πολιτικών, για να καλύψουμε τις αυταπόδεικτες δικές μας που λατρέψαμε τον λαϊκισμό, αποθεώσαμε τον αριβισμό, υποταχτήκαμε στην κολακεία και τον «ωχαδερφισμό», κλείσαμε τα μάτια και τα αφτιά στη δημαγωγία και αποδεχθήκαμε την αναξιοκρατία, τον κομματικό φανατισμό και την υπονόμευση κάθε δημοκρατικής αξίας ως όρους διακυβέρνησης της χώρας…
Τούτων δοθέντων, είναι καθήκον του καθενός να περιφρουρήσει το 2020 την πολιτική αλλαγή που επιτεύχθηκε το 2019 – το χρωστάμε στα παιδιά μας αυτό. Τους καταστρέψαμε που τους καταστρέψαμε τη ζωή, μην τους καταστρέψουμε και το μέλλον…
Κλίμα
Δεν ξέρω αν το θυμάστε ή αν σας έχει απασχολήσει, όμως αυτή η συγκυρία του 2020 θα επαναληφθεί σε 1.000 χρόνια, το… 3030, σε έναν κόσμο που αδυνατούμε να συλλάβουμε πώς θα είναι. Αδυνατούμε ακόμη και να προβλέψουμε αν θα υπάρχει στη μορφή που σήμερα τον ξέρουμε, και τον μεταχειριζόμαστε σαν τους τρελούς, αυτοκαταστροφικά. Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Ακούμε καθημερινά για την κλιματική αλλαγή, βιώνουμε θανατηφόρες μεταλλαγές του καιρού, κάνουμε πλάκα με εκείνο το υστερικό την Γκρέτα Τούνμπεργκ, ανατριχιάζουμε με τις αναφορές των επιστημόνων ότι η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, και η γη αλλάζει ταχέως και προς το χειρότερο, αλλά από την άλλη δεν κάνουμε τίποτε για να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Επαναπαυόμαστε ότι οι ισχυροί του κόσμου παλεύουν λυσσασμένα να πείσουν ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή – γιατί διαφορετικά το μεγάλο κεφάλαιο που τους στηρίζει θα έπρεπε να πληρώσει σκληρά για να περιορίσει την ευθύνη του στην καταστροφή του κλίματος.
Εκείνοι δεν κάνουν τίποτε γιατί έχουν τους λόγους τους. Εμείς όμως που μετέχουμε της καταστροφής αν και δεν έχουμε κανένα λόγο, πιστεύει κανείς ότι δεν ευθυνόμαστε; Ναι, ε; Ας σκεφθεί λοιπόν αυτός ο κάποιος ότι και το πλαστικό θα το ρίξουμε όπου βρούμε εύκολα, και το αυτοκίνητο θα το κινήσουμε για να πάμε ως τη γωνία στο περίπτερο για τσιγάρα, και το καλοριφέρ θα θέσουμε σε λειτουργία παρότι έξω είναι χαρά Θεού, και η Ελλάδα που κάποτε γνώριζε χειμώνες, τώρα χρόνο με τον χρόνο ξεχνάει τι σχέδιο είναι. Και ύστερα ας έρθει να μας πει, αν επιμένει στη στείρα άποψή του…
Ελεγχος
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ήρθε και η δική μου ώρα, να κάνω τον απολογισμό που οφείλω στον εαυτό μου, αλλά και στους αναγνώστες μου. «Καλό παιδί» με την εξουσία, μην περιμένει κανείς ότι θα γίνω, το 2020. Αυτό τελειωμένο. Επίσης μην περιμένει κανείς ότι και ετούτοι εδώ οι καινούργιοι θα περάσουν καλύτερα μαζί μου, διότι τάχα μου είχα με τους προηγούμενους κάτι προσωπικό και τώρα που η χώρα γύρισε σελίδα θα αλλάξω επάγγελμα και θα γίνω… ξεσκονίστρα ή χαλί να με πατήσουν. Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Από την εποχή της κυβέρνησης του πατέρα Μητσοτάκη μέχρι σήμερα, η στάση μου ήταν συγκεκριμένη ανεξάρτητα από φιλικές σχέσεις ή ιδεολογικοπολιτικές συγγένειες: απέναντι και… μακριά, κι «αγαπημένοι»! Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι με την εξουσία, ούτε να τη διευκολύνει ούτε να της στρώνει το έδαφος να περάσει. Ο δημοσιογράφος είναι για να την ελέγχει, όσο και όπως χρειάζεται για να επανέρχεται στον «ίσιο δρόμο». Και σε ό,τι με αφορά αυτό έκανα πάντα. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Μάρτυς μου το… Διαδίκτυο…
Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά, σε όλους!
