Δεν βρέθηκε «καμένη γη»

Αν ο Προϋπολογισμός αποτελεί το οικονομικό αντίκρισμα των πολιτικών σχεδιασμών της εκάστοτε κυβέρνησης, μετά την υπερψήφιση του πρώτου Προϋπολογισμού της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχουμε και «ποσοτικοποιημένες» τις πολιτικές επιλογές και προτεραιότητές της. Το μόνο ίσως απολύτως πρωτότυπο στοιχείο που μπορεί να διακρίνει κάποιος στον πρώτο μετά από εκλογές Προϋπολογισμό είναι η αδυναμία κατηγορίας προς την προηγούμενη κυβέρνηση για... καμένη γη. Το μαξιλάρι των 7 δισ. διέψευσε τις κατηγορίες περί 4ου κρυφού μνημονίου, όπως και την πάγια ευκολία κάθε νέας κυβέρνησης να επικαλείται οικονομική δυσπραγία εξαιτίας της κακοδιαχείρισης των προηγουμένων.

Οι κυβερνητικές προσπάθειες καλλιέργειας κλίματος αισιοδοξίας και άσκησης γοητείας προς τη μεσαία τάξη δεν κατάφεραν να κρύψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές (χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πιλοτική συνεργασία δημόσιων νοσοκομείων με ιδιώτες επενδυτές), ούτε τις ταξικές επιλογές στήριξης των ολίγων και ισχυρών.

Ισως αυτό να εξηγεί και το γιατί ενώ η κυβέρνηση είναι αισιόδοξη, οι πολίτες είναι απαισιόδοξοι. Η τελευταία έρευνα της MRB καταγράφει πως το 56,1% των πολιτών πιστεύει πως τα πράγματα στη χώρα πάνε άσχημα, ενώ το 59,4% πιστεύει πως η κατάσταση της οικονομίας είναι κακή. Και αν οι κακοί δείκτες αισιοδοξίας δεν είναι ικανοί να ρίξουν το ηθικό της κυβέρνησης, είναι σίγουρα ικανοί να ρίξουν τον Προϋπολογισμό του 2020 που προβλέπει ανάπτυξη στο 2,8% «στα βράχια».

Γιατί αυτοί είναι οι δείκτες που παρακολουθούνται στενά τόσο από τις αγορές όσο και από όσους επιθυμούν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Και σε συνδυασμό με την επιδείνωση του δείκτη οικονομικού κλίματος από τον Αύγουστο αποδεικνύουν πως, παρά την εκστρατεία της κυβέρνησης περί «επιστροφής στην κανονικότητα», ο φετινός Προϋπολογισμός αφενός δεν έχει ρεαλιστικές βάσεις, αφετέρου κινδυνεύει να ανατραπεί από κάθε πιθανό κακό σενάριο διεθνών εξελίξεων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία βρίσκεται μπροστά σε μια σημαντική πρόκληση που αφορά την αναγκαιότητα παραγωγής συγκεκριμένου προγραμματικού λόγου και ανάληψης πολιτικών πρωτοβουλιών. Το ζητούμενο μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προκειμένου να παραχθεί εθνικός πλούτος δεν μπορεί να είναι βιώσιμο, αν δεν είναι κοινωνικά δίκαιο. Η άρση των ανισοτήτων και της κοινωνικής αδικίας βρίσκονται στον πυρήνα της προγραμματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι, όμως, μόνο η επιστροφή στις πολιτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και την κρίση που πρέπει να αποφευχθούν, είναι και η αναγκαιότατα αντιμετώπισης του νεοσυντηρητισμού και αυταρχισμού που καλπάζουν. Το αποκρουστικό δόγμα Βορίδη, έτσι όπως προεκλογικά είχε διατυπωθεί, παίρνει σάρκα και οστά και εξειδικεύεται και με θεωρίες όπως «η αναγκαστικότητα του ξύλου». Τα φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας, η άσκηση αναίτιας βίας και η κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων πυκνώνουν ανησυχητικά. Η διστακτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης να υιοθετήσει και να θεσμοθετήσει ένα δημοκρατικό πλαίσιο αντιμετώπισης παραβατικών συμπεριφορών αξιοποιήθηκε από τη ΝΔ με περισσή δημαγωγία προεκλογικά. Σήμερα δε ως κυβέρνηση εφαρμόζει ένα αυταρχικό μοντέλο καταστολής, ποντάροντας στην κοινωνική ανοχή. Και είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα που υπενθυμίζει πως οι αντιστάσεις της Δημοκρατίας δοκιμάζονται στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και πρώην βουλευτής Ηρακλείου.