Ο εντοπισμός εκρηκτικού μηχανισμού με καρφιά στον χώρο της Πανεπιστημιούπολης υπενθυμίζει πως η βία στη χώρα μας μπορεί να λάβει τις πιο απεχθείς μορφές. Αυτού του τύπου οι εκρηκτικοί μηχανισμοί θεωρούνται διεθνώς από τους πιο βάναυσους, καθώς ο στόχος εκτός από τον θάνατο είναι και ο μαρτυρικός τραυματισμός των θυμάτων. Ο στόχος γίνεται ακόμη πιο τρομακτικός εάν λάβει υπόψη του κανείς πως ανάμεσα στα θύματα θα μπορούσαν να είναι και φοιτητές.

Δεν πρόκειται επομένως μόνο για τυφλή βία αυτή με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η κοινωνία μας. Πρόκειται και για μια βία του απόλυτου μίσους. Και αυτό το απόλυτο μίσος πρέπει να μας προβληματίσει σε βάθος. Γιατί εκδηλώνεται; Από πού εκπορεύεται; Τι πρέπει να κάνουμε για να απαλλαγούμε από την τοξικότητά του πέρα ασφαλώς από εκείνα τα μέτρα που οφείλει να λαμβάνει η πολιτεία για την ασφάλεια της ζωής των πολιτών της;

Δεν είναι όμως μόνο με την καταστολή με την οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η βία. Είναι και με μία εκ βάθρων συζήτηση που, από την εκπαίδευση έως την έννοια του δημόσιου αγαθού και τη διαχείρισή του, θα οδηγήσει σε βαθιές τομές. Φαίνεται πως η κοινωνία μας δεν παράγει μόνο δημοκρατικούς πολίτες. Παράγει και εχθρούς της δημοκρατίας, παράγει και πολίτες που τη μισούν ολοκληρωτικά. Οι λόγοι αυτού του μίσους πρέπει να αναζητηθούν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να νικηθεί ο τρόμος.