Για όσους ονειρεύονται μια κλειστή ευρωπαϊκή λίγκα στο ποδόσφαιρο, που θα λαμβάνουν μέρος ομάδες μονάχα από τις πέντε πιο ισχυρές δυνάμεις της ηπείρου, το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια καλή ευκαιρία να απολαύσουν το εγχείρημα που έχουν στο μυαλό τους. Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία, μέσω των συλλόγων τους που προκρίθηκαν στη φάση των «16», μπορούν να… υπερηφανεύονται πως τα χρήματα – στο ποδόσφαιρο – φέρνουν την ευτυχία. Και πως μάλλον έχουν δίκιο όταν λένε πως μια δική τους κλειστή λίγκα, χωρίς τις υπόλοιπες χώρες, πιθανότατα να φέρει περισσότερα ανταγωνιστικά παιχνίδια και μεγαλύτερα έσοδα.
Το ποδόσφαιρο που εκείνοι ονειρεύονται, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο όπως το έχει μάθει αρκετός κόσμος. Ενα άθλημα που η έκπληξη… παραμονεύει μέσα σε αυτό. Και που δίνει μια διαφορετική αίγλη. Οσο τα χρόνια περνάνε, τόσο η ψαλίδα ανοίγει. Και το γεγονός πως έρχεται πλέον μια τρίτη διοργάνωση, είναι η απόδειξη πως και η ίδια η UEFA παραδέχεται αυτό που της λένε τα μεγάλα κλαμπ: πως δεν γίνεται να περισσεύουν θέσεις για άλλους.
Το χρήμα είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά και το χρήμα από το Τσάμπιονς Λιγκ γίνεται ολοένα και περισσότερο. Που σημαίνει πως οι έχοντες μεγάλο πορτοφόλι, θα επενδύουν ανεξαρτήτως FFP, θα βρίσκουν διάφορα τρικς για να ξεφεύγουν, όπως η Παρί Σεν Ζερμέν και για να επιστρέφουν τα χρήματά τους πίσω στο πορτοφόλι τους πολλαπλασιασμένα από τα μπόνους της UEFA.
Οι ποδοσφαιρικές μάχες όπως τις ξέραμε περνάνε σε ένα πλαίσιο οικονομικού… πολέμου και όποια ομάδα από χώρα εκτός των ισχυρών οικονομικά δυνάμεων της Ευρώπης καταφέρει να φέρει επιτυχία, θα αποτελεί μια απλή φωτοβολίδα. Το ποδόσφαιρο χρόνο με τον χρόνο αλλάζει ολοένα και περισσότερο και το ερώτημα είναι σε ποιον αρέσει – πλην των ισχυρών – αυτό το νέο τοπίο που διαμορφώνεται.
