Η καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έπειτα από προσφυγή πολίτη που περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια για να εκδικαστεί η υπόθεσή του από τα ελληνικά δικαστήρια αναδεικνύει το εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης.

Το ζήτημα είναι κατ’ αρχάς σοβαρό σε προσωπικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη πολίτης ήταν κατηγορούμενη επί μία ολόκληρη δεκαετία. Κάτι που σημαίνει πως επί μία ολόκληρη δεκαετία δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την αθωότητά της στη δικαστική αίθουσα. Πόσοι πολίτες έχουν υποστεί ανάλογη ηθική, αλλά και ψυχολογική βλάβη; Πόσοι, από την άλλη πλευρά, περιμένουν να βρουν το δίκιο τους απέναντι σε εκείνους που τους έχουν βλάψει; Ολοι αυτοί οι πολίτες έχουν βιώσει στο πετσί τους την αίσθηση πως στη χώρα τους το κράτος δικαίου δεν λειτουργεί σωστά.

Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Η Δικαιοσύνη είναι σε πολλές περιπτώσεις ρυθμιστής της οικονομικής ζωής των πολιτών και επομένως συνολικά της οικονομίας. Στους αργούς ρυθμούς του δικαστικού συστήματος εγκλωβίζονται επιχειρήσεις και άλλα οικονομικά υποκείμενα. Ενα μη παραγωγικό δικαστικό σύστημα, για λόγους που φυσικά δεν ευθύνεται το ίδιο, προκαλεί επομένως ένα τεράστιο πρόβλημα στο σύνολο των δραστηριοτήτων της κοινωνίας.

Η πολιτεία έχει την ευθύνη και σε αυτήν πέφτει το βάρος να θεραπεύσει το πρόβλημα. Κράτος δικαίου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να έχουν την αίσθηση οι πολίτες πως δικαστήρια δεν υπάρχουν μόνο στο Βερολίνο ή στο Στρασβούργο αλλά και στην Αθήνα.