Δεν αμφιβάλλει κανείς πως την περίοδο της κρίσης η βραχυχρόνια μίσθωση μπορεί να αποδείχθηκε σωτήρια για νοικοκυριά που βρέθηκαν αντιμέτωπα με πολλούς και δυσβάσταχτους φόρους, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο ΕΝΦΙΑ, δηλαδή ένας φόρος επί της ακίνητης περιουσίας. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί επίσης πως όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλες τις χώρες του κόσμου που αποτελούν τουριστικούς προορισμούς η βραχυχρόνια μίσθωση συνιστά έναν νέο και δυναμικό κλάδο της οικονομίας. Η βραχυχρόνια μίσθωση εξάλλου δεν είναι παρά προϊόν της ανάγκης για στέγαση που δημιούργησε παγκοσμίως η αλματώδης αύξηση της τουριστικής κίνησης.

Ολα αυτά δεν σημαίνουν όμως πως η αγορά της βραχυχρόνιας μίσθωσης δεν πρέπει να ρυθμιστεί. Δεν σημαίνουν πως δεν πρέπει να μπει ένα φρένο στην πρακτική των ξενοδοχειακών υποδομών δύο ταχυτήτων και δύο διαφορετικών φορολογικών καθεστώτων. Είναι αναγκαία από αυτήν την άποψη και η δημιουργία ενός μητρώου αλλά και η εισαγωγή μιας σειράς από ρυθμίσεις που θα ξεκινούν από τις γενικές προδιαγραφές μίσθωσης και θα φτάνουν έως την ασφάλεια των ενοίκων.

Οι περισσότεροι στη χώρα μας συμφωνούν πλέον πως η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματικότητα πρέπει να στηριχτούν όχι μόνο για τη δημιουργία πλούτου, αλλά και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Το κράτος όμως δεν μπορεί να είναι απόν. Αντίθετα, έχει την υποχρέωση να ορίζει το πλαίσιο λειτουργίας και να ελέγχει την οικονομική δραστηριότητα προκειμένου να εξασφαλίζει ίσους όρους και δικαιοσύνη.