Ο κόσμος δεν είναι πλέον διπολικός. Η ισορροπία του βασίζεται σήμερα σε ένα σύστημα περισσότερων δυνάμεων, οι οποίες πότε συνασπίζονται και πότε διαγκωνίζονται. Από αυτήν την άποψη, ο κόσμος έχει επιστρέψει σε εκείνες τις εποχές όπου η όποια ισορροπία του ήταν στην πραγματικότητα μια ισορροπία του τρόμου. Μέχρι που ο τρόμος γινόταν πολλές φορές πραγματικότητα.

Θα έλεγε κανείς πως εάν υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον σημερινό κόσμο και εκείνον τον προπολεμικό, είναι πως τότε η Ευρώπη ήταν απούσα ως ενιαία δύναμη. Τότε δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα πιο ισχυρά από τα μέλη της ήταν αντίρροπες δυνάμεις, οι οποίες μάλιστα έσπερναν συχνά τον όλεθρο.

Θα έκανε όμως λάθος. Γιατί μπορεί τα ευρωπαϊκά κράτη να μην πολεμούν πια μεταξύ τους, παραμένουν όμως απόντα ως ενιαία δύναμη. Η Ευρώπη είναι απούσα όπως αποδεικνύεται από την τελευταία κρίση στη Συρία και το χάος που προκάλεσε η τουρκική εισβολή. Αν και έχει το στάτους υπερδύναμης, μοιάζει αδύναμη και δείχνει να σύρεται από τις εξελίξεις.

Το τελευταίο επεισόδιο της συριακής κρίσης υπενθυμίζει όμως πως η Ευρώπη δεν έχει πια την πολυτέλεια της απουσίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι πλέον μέρος της λύσης αλλά του προβλήματος. Και η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, δηλαδή μια χώρα όχι ακριβώς κοντά στις δυτικές αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, κυριαρχεί όλο και περισσότερο στη Μέση Ανατολή. Επείγει συνεπώς η ΕΕ να δηλώσει παρούσα.