Πάει κι αυτό. Ετσι μου φαίνεται τουλάχιστον. Και δεν αναφέρομαι στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε αυτό που ξεκίνησε πριν από περίπου μία δεκαετία. Πριν και από την επιβολή του Μνημονίου. Από εκείνο τον Δεκέμβριο που κάηκε η Αθήνα και μπερδεύτηκε η δημοκρατία με τον τραμπουκισμό. Προδιαγεγραμμένη πορεία για μια χώρα που χρειάστηκε αρκετές φορές, τον τελευταίο αιώνα, όχι μόνο να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με την έννοια της ελευθερίας αλλά και να προσδιορίσει αυτήν καθαυτήν την έννοια. Δέκα χρόνια τρομώδους λαϊκισμού που επένδυσε στον διχασμό, βασίστηκε στο ψέμα και την – ακόμη χειρότερη διότι είναι πιο ύπουλη – διαστρέβλωση της αλήθειας, ανέστρεψε τις αξίες, επισημοποίησε το μπάχαλο. Και ανέσυρε στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτά μας. Ολων μας.
Ο,τι πιο αρνητικό, ζοφερό και δύσοσμο είχε μείνει στο μπαούλο της Ιστορίας μας και του εθνικού μας θυμικού βγήκε, ξεσκονίστηκε, στιλβώθηκε και τοποθετήθηκε στη βιτρίνα ενός ψευδοπολιτικού λόγου, όπου το επιχείρημα αντικαταστάθηκε από το σύνθημα, η ιδεολογία από την εχθροπάθεια και η πειθώ από την επιβολή του φόβου. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, χειρότερο από τα ούτως ή άλλως ασφυκτικά, οικονομικά μέτρα που επέβαλε η απερχόμενη κυβέρνηση (με γνώμονα την εκδίκηση απέναντι σε μια τάξη που έβαλε στον στόχο της). Το παράδειγμα που έδωσε, με πρώτον απ’ όλους τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος, αντί για τον ρόλο του «δασκάλου», επέλεξε τον ρόλο του συνοικιακού παλικαρά.
Σε όλο αυτό αντέδρασε με την ψήφο της η κοινωνία. Στον βαθύ τραυματισμό της έννοιας της δημοκρατίας και μάλιστα εν ονόματι της διάσωσής της. Και αυτό είναι το πρώτο για το οποίο θα έπρεπε να φροντίσει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Την επούλωση των τραυμάτων και την αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολιτών και κράτους. Δεν θα είναι εύκολο αν κρίνω από τον λόγο του Αλέξη Τσίπρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Κάνει το λάθος να διαχειρίζεται την ήττα όπως ακριβώς και τη νίκη. Επιθετικά και διχαστικά.
