Γέφυρα ή τάφρος;

Δεν είθισται να ξεκινάμε την παρουσίαση ενός βιβλίου από μια υποσημείωσή του, όπου παραπέμπει σ’ ένα άλλο βιβλίο – στην περίπτωση όμως της μελέτης «Η Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα» (Καστανιώτης, 2019), το πιο πρόσφατο πόνημα της Βασιλικής Γεωργιάδου, καθηγήτριας Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και διευθύντριας του Κέντρου Πολιτικών Ερευνών, αξίζει να κάνουμε μια εξαίρεση, μια και συνδράμει στον προβληματισμό μας. «Δεν ήταν βέβαια λίγοι οι (φιλο)χουντικοί», παρατηρεί η Γεωργιάδου, «που βρήκαν καταφύγιο σε άλλους πολιτικούς χώρους και παρέμειναν εμφωλευμένοι στις καθιερωμένες κομματικές δυνάμεις της μεταπολιτευτικής σκηνής. Η Νέα Δημοκρατία ήταν ένας από αυτούς τους χώρους, παρότι μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς/Κεντροδεξιάς και Ακρας Δεξιάς αναπτύχθηκαν και συγκρουσιακές ή και ανταγωνιστικές σχέσεις (θα αναφερθούμε παρακάτω). Για το είδος των σχέσεων ΝΔ και Ακρας Δεξιάς γράφει ο Γ. Ράλλης στις Ωρες ευθύνης (Ευρωεκδοτική, 1983): «Ο Αβέρωφ πίστευε ότι έπρεπε να κάμουμε άνοιγμα προς τα δεξιά. Εγώ αντίθετα υποστήριζα ότι επιβαλλόταν να χαράξουμε μια βαθιά τάφρο ανάμεσα στο κόμμα και σε όσους είχαν ενεργή ανάμειξη στο δικτατορικό καθεστώς […] Πολλοί ήταν οι βουλευτές που διαφωνούσαν με τη δική μου τοποθέτηση […] και μάλιστα ώς το σημείο να αγκαλιάζουν στοιχεία που είχαν ενεργή ανάμειξη στη δικτατορία, [γεγονός που] τους εξασφάλιζε σταυρούς πολύτιμους για την προσωπική τους εκλογή»…».