Με συγχωρείτε για την ενόχληση, αλλά μαύρες σκέψεις με τριβελίζουν και τρομακτικά πράγματα διασχίζουν το μυαλό μου. Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη, όπως ακόμα κι ένας δολοφονημένος θα έπρεπε να τσακιστεί, να σηκωθεί και να ζητήσει συγγνώμη από τον ευεργέτη δολοφόνο του. Που τον καθάρισε στην ψύχρα και τον απάλλαξε από το βάρος της αβάσταχτης ελαφρότητας, της αφόρητης ζήσης του, από τη ματαιότητα του μάταιου κόσμου τούτου (εις μνήμην Ντέσμον Τούτου). Εχουμε διαβάσει πολλούς πίνακες τελευταία, από οργανισμούς και στατιστικές υπηρεσίες, με μετρήσεις αποδόσεων σε κοινωνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά και όλα τα λοιπά ζητήματα που αφορούν στη διακυβέρνηση και στη λειτουργία των θεσμών, με την ανάλογη κατάταξη-βαθμολογία για όλες τις χώρες. Και όχι τις ευρωπαϊκές μόνο. Δεύτερη στον λαϊκισμό στην Ευρώπη, μετά την Ουγγαρία νομίζω, η χώρα μας, με αργυρό επίσης μετάλλιο για τον ηγέτη μας και παγκοσμίως, στο ίδιο άθλημα. Το χρυσό μάς το έφαγε ο Μαδούρο. Η Ελλάδα είναι επίσης δεύτερη, σταθερά, στη διαπλοκή και χωρίς να μπορούν να μας απειλήσουν οι αποκάτω χώρες. Τρώνε τη σκόνη μας. Προτελευταία είναι η ηρωική Ελλάς στην Παιδεία και δεν θυμάμαι καν ποια είναι τελευταία, άσε που μπορεί και να μας έχει καβαλήσει αυτή από τότε που είδαμε τους σχετικούς πίνακες, και να καμαρώνουμε μόνοι πρώτοι, απ' το τέλος. Εμείς οι λαμπεροί, γοητευτικοί και πανέξυπνοι τύποι, που έχουμε διδάξει στην ανθρωπότητα τα πάντα, έχουμε δώσει τα φώτα μας για όλα, έχουμε κάνει όλες τις μεγάλες εφευρέσεις και ανακαλύψεις πολύ πριν απ' αυτούς γι' αυτούς. Κι ακόμα να μας ξοφλήσουν τα δίδακτρα.
Ως γνωστόν, ακόμα μας χρωστάνε. Κάτι προκαταβολές έχουμε πάρει, μόνο, κι ούτε που θα 'πρεπε να το συζητάνε, τα γαϊδούρια, που έχουν το θράσος να εισπράττουν ληγμένες δόσεις, ενώ πολύ καλά γνωρίζουν ότι πρόκειται για πλασματικό χρέος, επονείδιστο, παράνομο, απεχθές, επαχθές και χθες και προχθές. Η Ελλάς, λέει, είναι τελευταία στη λειτουργία, στην απονομή και στους χρόνους απόδοσης της Δικαιοσύνης. Μέχρι είκοσι χρόνια μπορεί να χρειαστούν ας πούμε ακόμα και για ένα διαζύγιο, για τροχαία παράβαση ή λύση ενοικιοστάσιου, που λέει ο λόγος, συχνά δε και ο ίδιος ο δικαστής. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, και τι έγινε, προς τι η σπουδή, ποιος ο λόγος να βιαζόμαστε, μας κυνηγάει κανένας, ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό, τι είναι δέκα-είκοσι χρονάκια μπροστά στην αιωνιότητα. Σωστό κι αυτό, δε λέω.
Νομίζω, επίσης σύντροφοι, πως παρόλο που δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μας σχετικές μετρήσεις, πρέπει να είμαστε εκτός κατάταξης στην κατανόηση και στην εφαρμογή του αυτονόητου, στη Λογική, την Αξιοπιστία και την Αξιοπρέπεια. Ολοι γνωρίζουμε, φαντάζομαι, πώς λειτουργεί το Δημόσιο, το κράτος, οι υπηρεσίες, η πρόνοια, τα πάντα όλα. Και βέβαια πόσο υβριστική, απεχθής και επονείδιστη - περισσότερο κι απ' το χρέος - είναι η χρήση της λέξης αξιολόγηση.
Σε κάποια τηλεοπτική συζήτηση κάποιος γνωστός μου πολιτικός, που λέει ο λόγος και μετά συγχωρήσεως εδώ που τα λέμε, έκανε έναν παραλληλισμό της χώρας με χαλασμένο παλιό λεωφορείο, που αγκομαχάει στις ανηφόρες, κινδυνεύει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη μόλις πιάσει κατήφορο, βγαίνει κάθε τρεις και λίγο απ΄τον δρόμο και είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα φτάσει στον προορισμό του. Σε προορισμό που, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι με τόση σαφήνεια καθορισμένος και το εγχείρημα γίνεται όλο και πιο επισφαλές.
Γιατί, εκτός όλων των άλλων, εκτός της κακής συντήρησης και λειτουργίας, εκτός που τα λάστιχα είναι ξεπατωμένα, εκτός που τα καύσιμα είναι νοθευμένα, και λαθραία μάλλον, και κάνει πραφ-προυφ, ζντουπ-ζντουπ, γκαπ-γκουπ και πατασκράκ στις στροφές, απ' ό,τι φαίνεται κι ο οδηγός είναι τύφλα, κουρούμπελο. Σκνίπα. Ντίρλα. Κόκκαλο. Πού τον βρήκαμε, θα μου πείτε, που δεν έχει ούτε δίπλωμα, όπως φημολογείται. Ε, ψάξαμε, ψάξαμε, αυτόν διαλέξαμε για τα δύσκολα, για να μας οδηγήσει στα πεπρωμένα της φυλής. Γιατί, Φυλής και Αγίου Μελετίου θέλαμε να πάμε. Κι ας κάτ' κάν' γκαπ-γκαπ, απ' κάτ', κάπ' κάπ', πο' λεγε κι η παπούς μ', π' χουράτιβι κ' γιλώντα κ' λιόταν απου καταής.
Αυτός που λέτε ο πολιτικάντης, κάπου είχε πει επίσης ότι η χώρα τού θυμίζει τη σπηλιά του Νταβέλη κι ότι είναι σαν στο ωραιότερο μέρος του κόσμου να κατοικούν, μάλλον μετά από βαρβαρική κάθοδο μυρίων, καταπάτηση, χρησικτησία, αυθαίρετη δόμηση και παράνομες απαλλοτριώσεις, κάτι μυριάδες κατσαπλιάδες. Που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, αφού εξόντωσαν ή αφομοίωσαν τους αυτόχθονες. Με χθόνιο τρόπο, αλέγκρο μα-νον-τρόπο. Κοντοπόδαροι, μακρυχέρηδες, των συντρόφων τους θύτες - γι' αμνηστία, οι αλήτες... - τώρα διοικητές. Αθλια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία, ομού μετά των εκτρωματικών πόλεων συναποτελούσαν πια αυτό το κράτος ασυστόλων (και πεσμένων κώλων, όπως οι ίδιοι τραγουδούσαν και εκόμπαζαν, υπερηφάνως). Ο ίδιος αυτός θλιβερός γνωστός μου είχε μάλιστα το θράσος να συγκρίνει τη χώρα μας με κάποιες αφρικανικές, συγκεκριμένα δε ανέφερε ενδεικτικά την Μποτσουάνα και την Μπουρκίνα Φάσο μέχρι που ήρθαν οι μαύροι κι οι αραπίνες υπουργοί Παιδείας, Πολιτισμού και Δικαιοσύνης και τον ξεφτίλισαν. Τόνε ρεζίλεψαν τον δικόνε μου, με στοιχεία, με πίνακες, προγράμματα και αφρο-τζαζ συστήματα διακυβέρνησης, που ούτε στον ύπνο του είχε δει ποτέ κι ούτε κι εκεί είχε πάει ο δόλιος, γιατί δεν ήταν ταξιδευτής τύπου Μπαντ-Σπένσερ-Τέρενς-Χιλ-Νικόλαος, ούτε Κουίκλι σκέτο.
Να πάει, να δει, να ξεστραβωθεί και να μη λέει ανοησίες, προσβάλλοντας πολιτισμένες μαύρες χώρες της μαύρης της ηπείρου κι όχι της δικής μας, τ'ς Αρτας και τ'ς Πρέβεζας, της Παραμυθιάς και της παραμύθας. Πριν από ένα περίπου χρόνο, λοιπόν, ήρθαν στην επιτροπή της Ελληνικής Βολής αυτοί οι αφρο-ρέγγε τύποι, με τα κόκκαλα στη μύτη και τους κρίκους στ' αυτιά και αφού του δώσανε να καταλάβει, τον παρακάλεσαν ευγενικά, όπως μόνο οι μαύροι ξέρουν, να μην τους ξαναπιάσει στο στόμα του, ο κατσαπλιαδόγυφτας, ο τουρκόσπορος. Μιλάει, τώρα; Δε μιλάει. Τι να πει ο μαύρος και ποιος να τον ακούσει…
Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
