Το κέλυφος των λέξεων

Ασφαλώς και δεν ήταν ο πρώτος που αναρωτήθηκε αν οι λέξεις έχουν το νόημα που συνήθως τους προσδίδουμε ή κάποιο νόημα, οποιοδήποτε, εν πάση περιπτώσει. Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο που αναζητούν οι φιλόσοφοι ανά τους αιώνες – κι εκείνος μπορεί να ήταν δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, πιθανόν και περιστασιακός μυστικός πράκτορας, αλλά όχι, φιλόσοφος δεν ήταν. Ούτε ήταν ο πρώτος που ερεύνησε εξονυχιστικά τη σχέση της γλώσσας και της εξουσίας. Πολλοί πριν από εκείνον λαχάνιαζαν γύρω από τη σχέση σαν ινδικά χοιρίδια, αλλά ίσως εκείνος ήταν ο πρώτος που την ψηλάφισε και αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό: οι λέξεις, κατ’ επέκταση ο κόσμος των λέξεων, ο κόσμος που οι λέξεις οικοδομούν, δεν είναι ένας κόσμος χωρίς νόημα, ένας κόσμος (ά)λογος, όπως έδειχνε να πιστεύει ο επιφανής γερμανόφωνος από την Τσεχία, σχεδόν κατά μία γενιά προγενέστερός του· ο κόσμος των λέξεων έχει νόημα, το νόημα που η εκάστοτε εξουσία προσδίδει στις λέξεις. Αυτό ήταν το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στον δικό του κόσμο και στον κόσμο του Φραντς Κάφκα. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον οργουελικό και στον καφκικό εφιάλτη.