Μέχρι το βράδυ της Τρίτης κυκλοφορούσε ένα από εκείνα τα «ελληνικά συμπεράσματα» που έφτανε ώς το… Ανφιλντ. Η Λίβερπουλ λέει, όντας στ’ αλήθεια ανταγωνιστική για την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Αγγλία, δεν θα το σκεφτεί πολύ. Θα αποκλειστεί από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ για να αφιερωθεί σε εκείνον τον ένα στόχο που έχει γίνει το… μάραζι της.
Και την Τρίτη το βράδυ, όταν η Νάπολι έφτασε στο Μέρσεϊσάιντ; Οι Reds έτρωγαν σίδερα. Τους ισοπέδωσαν τους Ιταλούς σε μια παράσταση με 22 τελικές προσπάθειες. Προκρίθηκαν με το φτωχό 1-0, αλλά έπειτα από το ενενηντάλεπτο που παρουσίασαν δεν επέτρεψαν σε κανέναν, ούτε να σκεφτεί πως ήταν τυχεροί (μιας και το εισιτήριο το πήραν σε ισοβαθμία με την τελευταία αντίπαλό τους) ούτε βέβαια… πως είχαν το μυαλό στο πρωτάθλημα. Αυτές οι θεωρίες είναι ελληνικές. Και υπάρχουν για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.
Οταν είσαι καλή ομάδα, όταν νιώθεις πως έχεις ρυθμό, όταν ξέρεις ότι μπορείς να πετύχεις, τότε δεν διαλέγεις στόχους. Απλά προχωράς. Η Λίβερπουλ μπορεί στο τέλος της χρονιάς να κατακτήσει τον τίτλο στην Αγγλία, μπορεί και όχι. Μπορεί να φτάσει και φέτος ώς τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως ό,τι και αν συμβεί, θα ξέρει ως οργανισμός ότι έφτιαξε μια ομάδα ικανή να τα διεκδικήσει όλα. Και αυτός είναι ο μοναδικός αληθινός στόχος στον πρωταθλητισμό. Να είσαι σίγουρος ότι σχημάτισες κάτι καλό. Τόσο… όσο.
Στην Ελλάδα έχουμε τη συνήθεια να προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για όλα. Πολλές φορές συμψηφίζοντας πράγματα που δεν συσχετίζονται. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα οι πιο μυημένοι στο είδος τη δικαιολογία την κατασκευάζουν προκαταβολικά. Και το κάνουν τόσο καλά, που επιβάλλονται σε επίπεδο… συνήθειας.
Τόσο έντονης συνήθειας, που η σιγουριά σε… φτάνει ώς το Μέρσεϊσάιντ. Εκεί όπου η Λίβερπουλ την περασμένη Τρίτη θα άφηνε το Τσάμπιονς Λιγκ για να εστιάσει το ενδιαφέρον της στο πρωτάθλημα.
