Πολλά μπορεί να βάλει ο άνθρωπος με το νου του κάτι τέτοιες νύχτες του χειμώνα που είναι μακριές και τα παγανά του Δωδεκαήμερου ξύνουν τα νύχια τους για ιστορίες. Με το παραμικρό θροΐζεσαι και πετιέσαι στον ύπνο σου. Αμάν! Τι θόρυβος ήταν αυτός στο ασανσέρ; Πάλι μετακομίζουν οι αποκάτω ή μήπως ξαναπυροβολούν την Πολιτκόφσκαγια, δώδεκα χρόνια μετά την επίσημη δολοφονία της; Φτύνεις τον κόρφο σου, γυρίζεις πλευρό αλλά σε σφίγγει μια σωματική ανάγκη που δεν παίρνει αναβολή. Πάλι; Πόση ώρα πάει από τότε που ξανασηκώθηκες; Πολύ διουρητικό αφέψημα το τσάι, ιδίως αν περιέχει ραδιενεργό πολώνιο -210. Αν δεν έκανε τέτοιο ψοφόκρυο, θα έβγαινα μια βόλτα στο δάσος να με φάει ο λύκος, να ησυχάσω. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι περίπατοι υπναγωγό δράση, εκτός κι αν κοιμηθείς μια και καλή, με μια σφαίρα να σου «διασχίζει» το μυαλό, όπως το έπαθαν κάμποσοι αφηρημένοι βολτάροντας τήδε κακείσε στη Μόσχα. Αλλά και στο Λονδίνο μη νομίζεις ότι είναι καλύτερα. Πόσους είχε φάει, στον καιρό του, ο Τζακ ο αντεροβγάλτης; Ευτυχώς που δεν βρισκόμαστε πια στα τέλη του 19ου αιώνα για να χρειάζεται θλον και τέμνον όργανο. Το πρωί να θυμηθώ να γκουγκλάρω με τι βάφουν τα παγκάκια στο Χάιντ Παρκ κι αν το νόβιτσοκ είναι όντως οικολογική κι όχι νευροπαραλυτική βαφή όπως μετ’ επιτάσεως διαδίδεται.

Αχ, τι νύχτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός; Καλύτερα να σηκωθώ, να ψήσω ένα καφεδάκι, να ξελαμπικάρει το μυαλό μου. Φρρ, έκαψα τη γλώσσα μου. Επειδή είμαι ανυπόμονη, γι’ αυτό. Και επειδή δεν παίρνω τα μέτρα μου. Δεν φυσάω και το γιαούρτι, πράγμα που οπωσδήποτε θα έκανα εάν τυχόν είχα διαπράξει τη βλακεία να βγάλω στα μανταλάκια τόσους ανθρώπους κατηγορώντας τους για πρακτοριλίκι. Εγώ θα σου το πω και συ ξέχασέ το: κι αν ένας απ’ αυτούς  συναχωθεί; Κι αν κάνει αψού; Κι αν πλευριτώσει; Σε ποιον νομίζεις ότι θα στραφούν οι υποψίες πως πήγε και του άνοιξε πισώπλατα την μπαλκονόπορτα, χειμώνα καιρό;

Πολλά μπορεί να βάλει ο άνθρωπος με το νου του. Ιδίως κάτι τέτοιες νύχτες του χειμώνα που τα παγανά ξύνουν τα νύχια τους για ιστορίες.