…και αρχίζουμε το πρόγραμμά μας με μια πρόταση που εκσφενδόνισε στα καλά καθούμενα ο κύριος κύριος  Πρωθυπουργός προς μια πυρόπληκτη κυρία που είχε το θράσος και την αμεριμνησία να παραπονεθεί για τις δύο χιλιάδες που της υποσχέθηκε με απλοχεριά και κουβαρντοσύνη η λαοπρόβλητος κυβέρνηση και που βεβαίως δεν της έδωσε. Οχι παίζουμε.

Ο,τι λέμε θα το εφαρμόζουμε; Τι το περάσαμε εδώ; Το παλιό και σάπιο σύστημα; Εμείς ό,τι λέμε, το λέμε για ν’ ακούγεται.

Τι απάντησε λοιπόν ζωηρό αγόρι του Μαξίμου;

«Και να τις είχες τις δυο χιλιάδες, τι θα τις έκανες; Θα τις σπατάλαγες». Κόκαλο η κυρία. Την αποστόμωσε. Είναι ετοιμόλογος. Γνωστόν. Και ευφραδής. Και πολιτικώς αναιδής τολμώ να ομολογήσω.

Εδώ που τα λέμε αυτό το «πολιτικώς» που βάζουμε πριν απ’ τον κάθε χαρακτηρισμό με έχει σώσει. Μ’ έσωσε. Διότι αν πεις ξερό το «αναιδής» σου λέει, ύβρις. Ενώ αν του κοτσάρεις (από μπρος πάντα), το «πολιτικώς» είναι άποψη και political correct του κερατά.

Κατόπιν αυτού του αποστομωτικού συνέχισε, σαν να μην τρέχει τίποτα, λέγοντας ότι «καλύτερα δεν είναι αντί τα δυο ψωροχιλιάρικα να δώσουμε 20 εκατομμύρια να σου στήσουμε στο τάκα τάκα ένα νοσοκομείο;» σωστός.

Μόνο που απ’ ό,τι ξέρω, τα δέκα τουλάχιστον εκατομμύρια θα τα δώσει η Κύπρος, η οποία και ασφαλώς δεν αναφέρθηκε.

Δίπλα ο κύριος Σπίρτζης, όπως πάντα κλαψομούρης, φούμαρε αρειμανίως την τζουγάρα του. Σε κλειστό χώρο παρακαλώ. Κι έλεγε, έλεγε. Τι έλεγε; Φούμαρα.

Εκπληκτοι και αποσβολωμένοι οι κάτοικοι προσπαθούσαν να καταλάβουν πού θα κατασπαταλούσαν τα δυο χιλιάρικα. Στα μπουζούκια; Στα χαρτιά και τα ξενύχτια που έχουν κάψει τα καλύτερα τα σπίτια;

Γιατί δεν έχουν πού να μείνουνε οι άνθρωποι. Πού να μαγειρέψουν. Πού να κοιμηθούνε. Πού να ζεσταθούνε. Πού να περάσουνε μερικά χρόνια μέχρι να σώσει να γίνει το νοσοκομείο να τη χωθούνε να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους.

Για να ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα ο κύριος κύριος Τσίπρας συνέχισε κάπως ανέμελα και με το χαρακτηριστικό του χιούμορ.

«Ηρθα σήμερα που έχουν απεργία τα μέσα για να μην έχουμε κάμερες και δημοσιογράφους».

Γιατί των δημοσιογράφων αυτή είναι η δουλειά τους. Να χαλάνε τη ζαχαρένια του κυρίου Πρωθυπουργού και της συνοδείας του. Γι’ αυτό δεν τους θέλει.

Οοοοξω ψεύτη απ’ την παράγκα. Είναι της σχολής του Τραμπ. Ιδιος, μόνο προς το μελαχρινό του. Πιο μεσογειακός. Αιγαιοπελαγίτης.

Εγώ πιστεύω πως ξινό του βγήκε. Αν ήταν παρόντες δημοσιογράφοι, δεν θα την αμόλαγε τόσο εύκολα την κοτσάνα.

Αλλά τους εμπιστεύεσαι; Εδώ πάνε και λένε ότι το σπίτι και το γραφείο του είναι περιφραγμένο από τις κλούβες.

Αθλια ψέματα. Οχι. Λάθος.

Αυτό που βλέπουμε όλοι κάθε μέρα τις κλούβες να μπλοκάρουν την Ηρώδου Αττικού δεν είναι οχήματα της Αστυνομίας.

Είναι virtual reality. Οπως τ’ ακούς.

Είναι μια ονειροφαντασιά. Ετσι. Να ξέρουμε και τι λέμε.

Με τούτα και με κείνα βλέπω την άλλη μέρα των εκλογών στα κάγκελα του Μαξίμου μια ταμπέλα πρόχειρη και με τον γραφικό χαρακτήρα του κυρίου Καρανίκα να γράφει:

«Αν με ζητήσει η κόμισα

πέστε της μετακόμισα».