«Ιt’s not the fall that hurts. It’s when you hit the ground» τραγουδούσαν οι Σουηδοί Ceasars to 2005. «Δεν είναι η πτώση που πονάει. Είναι όταν χτυπάς στο έδαφος». Το έδαφος στην περίπτωσή μας, λέγεται και «πάτος». Και όχι αγωνιστικός. Στο ποδόσφαιρο (και παντού), ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. «Ο,τι πέρασε περνάει, μα μπορεί να αναστηθεί» που έλεγε και ο δικός μας, ο τεράστιος Ρασούλης.

Για τον άλλο πάτο μιλάω, που δεν είναι ποδοσφαιρικός και που δεν τον έχουμε ξαναπιάσει. Τουλάχιστον, ποτέ τόσο απροκάλυπτα. Ποτέ τόσο χυδαία και τόσο κυνικά. Σε μια κανονική χώρα, σε μια χώρα που έχει τη στοιχειώδη ηθική απέναντι στην ανθρωπότητα και την ιστορική μνήμη, τα κωλόπαιδα που χαιρέτησαν ναζιστικά και ύψωσαν τον Μαύρο Ηλιο των SS στο ματς της Εθνικής με την Εσθονία, θα είχαν συλληφθεί από την πρώτη στιγμή και θα είχαν οδηγηθεί στους εισαγγελείς. Αλλά τι λέω. Σε αυτή τη χώρα που έχει πληρώσει με ποτάμια αίματος τη ναζιστική βαρβαρότητα, ο ναζιστικός χαιρετισμός δεν είναι καν ποινικό αδίκημα όπως – μεταξύ άλλων χωρών – στη Γερμανία. Τι λέω, όταν αυτά τα φασιστικά κατακάθια, όχι μόνο δεν συνελήφθησαν, αλλά η πρώτη αντίδραση ήρθε δύο μέρες μετά το ματς με την εντολή έρευνας «για τυχόν παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου»! Κατά τα άλλα, ούτε μία ανακοίνωση από την κουφή και τυφλή ΕΠΟ, που σε άλλα, τα αντανακλαστικά της είναι μια χαρά. Ούτε μία θεσμική παρέμβαση από τον υφυπουργό Αθλητισμού, μία ανακοίνωση, κάτι! Τουλάχιστον όχι μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, Τρίτη βράδυ.

Το πιο ζοφερό όμως, είναι ότι αυτή η εικόνα δεν δείχνει να ταράζει πια και την κοινωνία. Ακόμα και όσοι αντιδρούμε, εκλαμβάνουμε πια αυτά τα φαινόμενα ως σημεία των καιρών. Ως κάτι που υπάρχει και απλά πρέπει να το πολεμάμε. Αλλά τον φασισμό δεν τον πολεμάς. Τον φασισμό πρέπει να τον αρπάζεις από τον λαιμό και να τον πνίγεις. Δεν αρκεί κανένα κείμενο στην εφημερίδα, κανένα οργισμένο ποστ στα social media. Σε εποχές παρακμής και συμφοράς όπως αυτές που βιώνει εδώ και χρόνια ο τόπος μας, τα γήπεδα γίνονται φωλιές του φασισμού. Ο φασισμός θεριεύει εκεί που μυρίζεται μαζικότητα και σάπια μυαλά ταυτόχρονα. Ας μην υποτιμάμε αυτή τη δαρβινική ικανότητά του, να αναπαράγεται στο περιβάλλον που του δίνει ζωή: στη σαπίλα και τη μούχλα.

Ας ξεφοβηθούμε και την επόμενη φορά που θα δούμε στο γήπεδο το φίδι να βγάζει το κεφάλι από την τρύπα, να το λιώσουμε. Και δεν χρειάζεται καν βία. Μαζικότητα χρειάζεται, αυτή τη φορά υγιή, από κανονικούς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, κανένα κράτος δεν θα το κάνει, ειδικά σε περιόδους σαν και αυτή. Η Ιστορία μάς το έχει αποδείξει. Ας μην την ξεχάσουμε γιατί θα το πληρώσουμε. Οι ναζί ανήκουν στους τάφους τους. Πουθενά αλλού.