Βία από ακροδεξιούς, βία από ακροαριστερούς, βία από αγανακτισμένους, βία από χούλιγκαν. Η βία, ιδίως από το 2010 και μετά που ξέσπασε η μεγάλη οικονομική κρίση, έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Το πολιτικώς ορθόν είναι η καταδίκη της βίας, ακόμα και από αυτούς που έχουν λειτουργήσει, ασυναίσθητα έστω, ως ηθικοί αυτουργοί της. Επί μήνες και χρόνια ορισμένοι οργίζονται σχεδόν επαγγελματικά εναντίον των πολιτικών γενικώς, υποδαυλίζοντας τα  πάθη και στη συνέχεια λένε «λυπούμαστε πολύ για το  βίαιο συμβάν». Αν αυτό είναι το πολιτικώς ορθόν, το πολιτικώς σύνηθες στην Ελλάδα είναι ότι «καταδικάζουμε, δεν επιτρέπονται αυτά σε μια  δημοκρατία, αλλά κατανοούμε την αγανάκτηση». Ναι, η κατανόηση της αγανάκτησης αυτής, είναι στη δημόσια συζήτηση πάρα πολύ συχνά!

Επειδή έχω υποστεί τη βία πάνω στο ίδιο το κεφάλι μου, θέλω να σημειώσω δύο πράγματα: Πρώτον, τα «ναι μεν, αλλά», οι υποσημειώσεις, οι αστερίσκοι, οι αμφιβολίες είναι στην πραγματικότητα δικαιολόγηση της βίας και μια έμμεση ενθάρρυνση για τη συνέχισή της. Κάθε μία πλευρά του εκκρεμούς είναι πολύ συχνά έτοιμη δίπλα στην καταδίκη – εάν το θύμα ανήκει στην απέναντι πλευρά – να προσθέσει δύο φράσεις: «ας πρόσεχε και το θύμα». Βρίσκω αυτή την πρακτική σχεδόν εξίσου απαράδεκτη όσο και την ίδια τη βία. Και με αφορμή την πρόσφατη επίθεση σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Πολυτεχνείο, θέλω να σημειώσω ότι καταδίκασα την επίθεση αυτή χωρίς καμία δικαιολόγηση και χωρίς καμία υπενθύμιση του όποιου παρελθόντος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν θέλουμε να καταδικάσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν οι κάλπες, όχι τα κεφάλια των στελεχών του. Το δεύτερο που θέλω να επισημάνω είναι ακόμα σημαντικότερο. Δεν είναι μόνο θέμα δημοκρατίας η καταδίκη της βίας. Ετσι ή αλλιώς όποιος επικαλείται τη δημοκρατία βρίσκει αμέσως στο Διαδίκτυο απόψεις ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί, άρα η βία δικαιολογείται. Προσωπικά το θέτω σε άλλη βάση: Η αποφυγή της βίας είναι θέμα πολιτισμού! Είναι θέμα ανθρωπιάς! Η άποψη «διαφωνώ μαζί σου και σε δέρνω» δεν μπορεί να είναι άποψη πολιτισμένων ανθρώπων.

Για μένα, λοιπόν, η καταδίκη της βίας δεν είναι τόσο θέμα  δημοκρατίας. Είναι θέμα καθημερινού πολιτισμού του λαού και του έθνους μας. Την ώρα που επικαλούμαστε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με αυτά τα πρωτόγονα ένστικτα. Οποιος και είναι το θύμα της βίας! Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη. Ας κοιτάξουμε ο καθένας μέσα μας και ας σταματήσουμε να βγάζουμε επιδερμικά συμπεράσματα για το συγκεκριμένο θέμα. Είναι ζήτημα πολιτισμικής καθυστέρησης. Τελεία και παύλα.

Ο Κωστής Χατζηδάκης είναι αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας