H εικόνα της Εθνικής Ανδρών στα δύο τελευταία παιχνίδια της στο Nations League ήταν… ασορτί με την εικόνα που είχαν οι εξέδρες του ΟΑΚΑ. Μουντή. Παγωμένη. Αδιάφορη. Η τύχη θα πρέπει να μας χαμογελάσει στην κλήρωση των προκριματικών του Euro, αφού είμαστε στο 4ο γκρουπ και μπορεί να βγει όμιλος με λιοντάρια!
Για όσους παρακολουθούν από κοντά τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα όλων των βαθμίδων, η Εθνική Ελπίδων έμοιαζε με… ελπίδα. Οι αναμετρήσεις της με την Αυστρία αναμένονταν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα μετά την καταπληκτική πορεία που είχε κάνει η ομάδα του Αντώνη Νικοπολίδη σε όλη τη διάρκεια των προκριματικών. Ωστόσο, την κρίσιμη ώρα, στα διπλά ματς που έδιναν το εισιτήριο για την τελική φάση, απογοήτευσε.
Οχι για το αποτέλεσμα. Σε αυτή την ηλικία αυτό – θα έπρεπε να – είναι το λιγότερο. Αλλά για την εικόνα της. Οι Ελπίδες δεν έκαναν τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που έκαναν και οι άνδρες μερικά εικοσιτετράωρα νωρίτερα. Ταλαιπώρησαν το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο τους τιμώρησε. Ιδιαίτερα η εικόνα τους στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα της Τρίτης στην Αυστρία, εκεί που θα έπρεπε να πιέσουν, να επιτεθούν, να ψάξουν με λύσσα τα γκολ της πρόκρισης, προκαλούσε… θλίψη.
Η Εθνική σε περίπου 50 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο δεν κατάφερε να δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία. Εμεινε νωρίς πίσω στο σκορ, μόλις στο 50′, ήθελε δύο γκολ για να προκριθεί αλλά δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα της. Μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, πνιγμένη στο άγχος και ανήμπορη να βρει τρόπο να μπει στην αντίπαλη περιοχή. Μια ομάδα που δικαίως αποκλείστηκε από ένα ανώτερο σύνολο.
Οι εθνικές ομάδες περνούν άσχημες μέρες. Και πρέπει να αλλάξει κάτι άμεσα. Τι θα είναι αυτό, είναι θέμα των υπευθύνων να το λύσουν. Αλλά με λύσεις ανάγκης και με… παυσίπονα, τίποτα δεν σώθηκε.
