Η ευκολία με την οποία ο Πρωθυπουργός μας μιλάει για προσλήψεις, αναδρομικά και επιδόματα κάθε φορά που εμφανίζεται στην τηλεόραση είναι εντυπωσιακή: δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Υποτίθεται ότι αυτή η πρακτική είναι ο τρόπος για να συνδέεται και να επικοινωνεί ο Αλέξης Τσίπρας με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ – αλλά τέτοια δεν έλεγε ούτε ο μακαρίτης ο Ανδρέας. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έκανε προσλήψεις και μοίρασε και χρήματα, αλλά προσπαθούσε σε αυτές τις πολιτικές επιλογές να τους δώσει έναν χαρακτήρα πολιτικό: όταν λεφτά υπήρχαν, η μοιρασιά ονομαζόταν Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή π.χ. ώστε να έχει κάποιου είδους ιδεολογικό πρόσημο. Ο Τσίπρας αντιθέτως τάζει και κυρίως φροντίζει να διαφημίζει αυτό το τάξιμο ως ένα είδος προσωπικής απλοχεριάς. Είναι «ο καλός που μοιράζει», αντίθετα με τους άλλους που δεν μοιράζουν. Το αν ο ίδιος ψήφισε το κόψιμο των συντάξεων ή το αν η κυβέρνησή του καθυστερεί τα αναδρομικά των ενστόλων από το 2014, μολονότι αποφάσεις δικαστηρίων υπήρχαν από τότε, είναι για τον ίδιο λεπτομέρειες. Ο Τσίπρας ξέρει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Και θα προσπαθήσει στη μακρά προεκλογική περίοδο που έχει μπροστά του να το προσεγγίσει με την πλέον απλή και κατανοητή γλώσσα. Οπως δηλαδή έκανε πάντα, ακόμα και δίνοντας ένα σωρό υποσχέσεις που αποδείχτηκαν παραμύθια: ο Πρωθυπουργός μοιάζει να πιστεύει ότι σημασία, όταν μαζεύεις ψήφους, δεν έχει τι λες, αλλά τι καταλαβαίνει ο άλλος.

Ενας υπεύθυνος πρωθυπουργός θα έκανε εκλογές μόλις ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα. Θα έλεγε στον ελληνικό λαό υπεύθυνα τι ακριβώς σημαίνει αυτό, ποιες είναι οι μελλοντικές υποχρεώσεις και ποιοι οι μελλοντικοί στόχοι της χώρας. Θα εξηγούσε ποιες είναι οι νέες δυσκολίες που υπάρχουν μπροστά και θα ζητούσε την ψήφο του κόσμου για να τις διαχειρισθεί εξηγώντας ότι γνωρίζει πλέον καλά τη μεγάλη εικόνα. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι θα ‘πρεπε να μιλήσει για τις αγορές και τις απαιτήσεις τους, τα προβλήματα των τραπεζών, τα spreads, το γιατί το να πέφτεις έξω σε κάθε πρόβλεψη, που έχει να κάνει με την ανάπτυξη, θα σε φέρει κοντά σε κινδύνους σε χρόνο – ρεκόρ. Ολα αυτά θα απαιτούσαν προσεγγίσεις πολιτικά υπεύθυνες και σοβαρές. Ο Τσίπρας θυμάται ότι μετά το καλοκαίρι του 2015, όταν η χώρα παραλίγο να διαλυθεί, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, απογοητευμένοι είτε από το φιάσκο του αντιμνημονιακού αγώνα είτε γιατί δεν πίστευαν πως κάτι θα αλλάξει στη ζωή τους προς το καλύτερο. Με αυτό το δεδομένο ο Τσίπρας θα πολιτευτεί απλοποιώντας τα πάντα: αν δεν έκανε εκλογές με το τέλος του προγράμματος, όπως πολλοί προέβλεπαν, είναι γιατί θέλει να δείξει τάζοντας και μοιράζοντας πως για αυτόν ο δρόμος της επιστροφής στην προ κρίσης Ελλάδα είναι εύκολος.

Το όνειρο της Ελλάδας που χρεοκόπησε ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο, τα επιδόματα, το άρμεγμα της αγελάδας που λέγεται κράτος με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης: αυτούς τους καιρούς προσπαθεί να θυμίσει και να εγγυηθεί. Σε λίγο θα πει και ότι «λεφτά υπάρχουν». Αν το κάνει, δεν αποκλείεται πολλοί να τον ακούσουν: άλλο που δεν περιμένουν.

Το κακό είναι ότι λεφτά δεν υπάρχουν κι αυτό το λένε οι δείκτες της οικονομίας. Ο δανεισμός παραμένει ακριβός, οι επενδύσεις είναι ανύπαρκτες, ο κόσμος δύσκολα πληρώνει τους φόρους του και οι υποχρεώσεις για πλεονάσματα στραγγαλίζουν. Δεν μπορεί να μας σώσει ούτε η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας δυστυχώς. Εκτός κι αν μετά τον Ιερώνυμο ο Τσίπρας συμφωνήσει και προσωπικά με τον Θεό, μπας και βάλει το χέρι του…