Ο προϋπολογισμός που τρομάζει την Ευρώπη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο ιταλικό Κοινοβούλιο και θα πρέπει να γίνει νόμος του κράτους έως το τέλος του έτους. Η ιταλική κυβέρνηση, η οποία αποτελείται από κυριαρχιστές και λαϊκιστές, δηλώνει ότι το έλλειμμα θα είναι το 2,4% του ΑΕΠ και ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Πιστεύουν ότι μια «μικρή» παραβίαση των όσων έχουν συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα τονώσει την κατανάλωση και επομένως θα ευνοήσει την ανάπτυξη της οικονομίας. Αυτό σημαίνει ωστόσο ότι η εκκίνηση της διαδικασίας από τις Βρυξέλλες για την τιμωρία της Ρώμης είναι πάνω στο τραπέζι. Κι έτσι παραμένει στα ύψη η ανησυχία ότι μπορεί τα πάντα να τιναχτούν στον αέρα.

Οι συγκρίσεις με την Ελλάδα αφθονούν. Υπάρχουν όμως διάφοροι λόγοι για τους οποίους οι ηγέτες των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Κόντε είναι πεπεισμένοι πως μπορούν να πάρουν το ρίσκο. Ο πρώτος λόγος για τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να χρεοκοπήσει η Ιταλία με τον τρόπο που χρεοκόπησε η Ελλάδα είναι ο τεράστιος όγκος των αποταμιεύσεων των νοικοκυριών. Ο πλούτος αυτός είναι σχεδόν μοναδικός στην Ευρώπη. Πρόκειται για ένα ποσό της τάξεως των 4 τρισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή διπλάσιο του χρέους του ιταλικού Δημοσίου.

Δεν είναι όμως μόνο γι’ αυτόν τον ιδιωτικό «θησαυρό» που πολλοί αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η Ιταλία είναι «too big to fail», πως είναι δηλαδή πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει. Ο αντιπρόεδρος Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι ο πολιτικός με τη μεγαλύτερη αποδοχή στην κοινή γνώμη, δεν έχει κουραστεί να το επαναλαμβάνει: «Το τραπεζικό μας σύστημα είναι πιο στέρεο ακόμη και από το γερμανικό. Οι κερδοσκόποι χαλάνε τα λεφτά τους εάν ποντάρουν στα προβλήματα της Ιταλίας».

Ο Σαλβίνι μιλάει ως δεξιός. Αλλά παραδόξως και ένας βουλευτής της Αριστεράς όπως ο Στέφανο Φασίνα, οικονομολόγος και υφυπουργός Οικονομικών μεταξύ του 2013 και του 2014, θεωρεί πως η Ιταλία δεν μπορεί να έχει την τύχη της Ελλάδας «εξαιτίας της οικονομικής της σημασίας, του γεωπολιτικού πλαισίου στο οποίο ανήκει και τον όγκο του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος». Εάν τα πράγματα πάνε άσχημα με την Ευρώπη, θα ήταν μεταξύ άλλων εξαιρετικά δύσκολο η σημερινή πλειοψηφία στη Βουλή να ψηφίσει ένα Μνημόνιο και να υιοθετήσει τόσο δραστικά μέτρα όπως είχαν κάνει στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της Αθήνας.

Ενα άλλο στοιχείο που φαίνεται να απομακρύνει το φάντασμα της κρίσης από τον ουρανό της Ρώμης είναι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε και οι δύο αντιπρόεδροι της κυβέρνησης, ο Λουίτζι Ντι Μάιο και ο Ματέο Σαλβίνι, παίζουν χωρίς πρόβλημα σε τρία γήπεδα: των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ρωσίας και της Κίνας. Τι συμφέρον θα είχε επομένως η Ευρώπη να σπρώξει ακόμη περισσότερο την Ιταλία στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον, της Μόσχας και του Πεκίνου;

Μια ακόμη διαφορά με την Ελλάδα είναι το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου, το οποίο είναι το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Αν ωστόσο είχε δίκιο ο πρώην εντολοδόχος πρωθυπουργός Κάρλο Κοταρέλι, ο οποίος χαρακτήρισε «ευσεβή πόθο» την ιδέα ότι η Ιταλία δεν μπορεί να χρεοκοπήσει επειδή το κόστος για τον υπόλοιπο κόσμο θα ήταν πολύ υψηλό; Είναι αλήθεια πως το ιταλικό ΑΕΠ είναι δέκα φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι το ιταλικό χρέος είναι 6,5 φορές μεγαλύτερο από εκείνο που βάραινε την Ελλάδα το 2011. Και είδαμε ποιες ήταν οι συνέπειες της ελληνικής κρίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη.