Τρικυμία στο φλιτζανάκι του εσπρέσο. Κυνηγώντας μπουρμπουλήθρες, δεν νομίζω ότι θα πάμε και πολύ μακριά, θα μπω ωστόσο σ’ αυτή τη σπιθαμιαία ναυμαχία κι ας προσαράξω με την πρώτη ρουφηξιά. Κράαατς. Ρωγμή προκάλεσε στα μηδενικής αντοχής πορσελάνινα ύφαλά μας το σλόγκαν της καμπάνιας του Κώστα Μπακογιάννη: «Η Αθήνα μας ανήκει». Το σύνθημα, αν και παλιό, αν και εντελώς διαφορετικά νοηματοδοτημένο σε προηγούμενες ακτιβίστικες εκστρατείες, προκάλεσε την μήνιν πολλών. Εδώ που φτάσαμε, το «ανήκειν» έχει πλέον τον ανθρωποδιώχτη, ξεσηκώνει καχυποψία, διχασμούς, ανησυχία, και σαν τέτοιο θα έπρεπε να είχε προ πολλού εξαιρεθεί από το λεξιλόγιο του πολιτικού μάρκετινγκ.

Σοβαρά τώρα; Νομίζεις ότι ο Μπακογιάννης θα σου πάρει το χώρο πάρκινγκ και θα αναρτήσει στο σαλόνι σου τη φωτογραφία του μέσα στο παρκοκρέβατο; Οχι, ασφαλώς όχι. Οι πόλεις ανήκουν στους δημότες τους, κι ίσως αυτή την ανάκτηση να ήθελε να υπαινιχθεί ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Ανάκτηση από ποιους; Από τους μπάχαλους ή από τους «άλλους»; Πάνω σ’ αυτή την ηθελημένη θολούρα διακρίνω έναν ελαφρύ ξενοφοβικό υπαινιγμό, και γι’ αυτό το λόγο δεν ανησυχώ καθόλου. Το σύνθημα θα πιάσει.

Αντιθέτως, ανησυχώ πολύ για τον αιματοκρίτη αυτών που θα πάρουν μέρος στο τρίτο συνέδριο του Ποταμιού. Σοβαρά τώρα. Χωρίς καθόλου πιτόγυρο, χωρίς χοτ ντογκ, χωρίς έστω ένα δρακουλιάρικο σάντουιτς να στάζει αίμα από κέτσαπ και αγνώστου προελεύσεως κίτρινα ζουμιά, παρά μόνον με ποτήρια από μπαμπού, καλαμάκια από σιτάρι, πάνινες τσάντες και υποχρεωτικό ξεμούδιασμα πάνω σε μπάλες yoga, γίνεται να σου επιβιώσει σύνεδρος; Εγώ λέω πως όχι. Τους βλέπω να τρέχουν όλοι σαν τους απελεύθερους προς το κοντινότερο σουβλατζίδικο, προς το πλησιέστερο  κόμμα-παλιατζούρα, που τρώει κοψίδια, παραγγέλνει για επιδόρπιο τουλούμπες με γλουτένη, έχει  ξέχειλα τα τασάκια στο τραπέζι των συσκέψεων, βάζει τα σέα του σε νάυλον σακούλες, βγάζει βουλευτές – ευρωβουλευτές και ρίχνει την κινόα στις κότες.