Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι ένα πραγματικά ήρεμο Σαββατοκύριακο την τελευταία δεκαπενταετία, εκτός ίσως από το καλοκαίρι, αν και ούτε και αυτό συμβαίνει συχνά. Αφήστε που δεν είμαι και σίγουρη ότι το θέλω. Εχω μάθει και κινούμαι καλύτερα υπό πίεση…

Στο κεφάλι μου η Κυριακή και το Σάββατο είναι μία μέρα. Τρώω ώρες και από τις δύο για υποχρεώσεις και ό,τι μένει είναι το Σαββατοκύριακό μου, που ποτέ δεν μοιάζει με 48ωρο αλλά μετά βίας με 28ωρο. Οταν αυτό τελειώνει, την Κυριακή το βράδυ, έχω πάντα μιαν αίσθηση ανολοκλήρωτου, διότι ποτέ δεν έχω κάνει αρκετά από τα πράγματα που θα ήθελα. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι κάτι πολύτιμο.

Τα Σάββατα, όταν δεν λείπω – γιατί εν αναμονή της λειτουργίας του Μουσείου εδώ, που ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει, δραστηριοποιούμαστε κυρίως στο εξωτερικό -, προσπαθώ να κοιμηθώ όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά δεν τα καταφέρνω. Το πρωί του Σαββάτου ξεκινά πάντα αργά με έναν καφέ στο κρεβάτι ή στο γραφείο μου στο σπίτι, μπροστά στο laptop. Εχω πολλά στο κεφάλι μου, άγχη, εκκρεμότητες ή ιδέες, προσωπικές και επαγγελματικές. Θέλω να γίνουν όλα: να δω την κόρη μου, να ψωνίσω, να δω κάποιους φίλους και συγγενείς, να περπατήσω, να δω εκθέσεις… Είναι αυτονόητο ότι σπάνια το επιτυγχάνω. Ξεκινάω με μια ματιά στα νέα της δουλειάς, η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω και το απόγευμα με βρίσκει ακόμη εκεί. Οταν κάποιες φορές τα καταφέρνω, κατεβαίνω Κολωνάκι ή στου Ψυρή, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένες γκαλερί, ή στη Βασιλίσσης Σοφίας, όπου είναι συγκεντρωμένα μουσεία, ιδρύματα, εκθέσεις.

Το βράδυ του Σαββάτου σπάνια με βρίσκει στο σπίτι. Πηγαίνω την κόρη μου στις υποχρεώσεις της ή μαζί της θέατρο, σινεμά… Παρακολουθώ όσο μπορώ και τις άλλες τέχνες, πλην των εικαστικών, και προσπαθώ να δω φίλους. Η έξοδός μου είναι επιτυχημένη όταν η πνευματική τροφή συνοδεύεται και από υλική, εύγεστη και σε ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ενα από τα αγαπημένα μου μέρη ήταν – αν και οι επισκέψεις έχουν αραιώσει λόγω έλλειψης χρόνου – το Βαρούλκο. Ημουν ένας από τους πρώτους θαμώνες του, όταν ήταν ακόμη άγνωστο, και έχω αναπτύξει μια ειλικρινή φιλιά με τον Λευτέρη Λαζάρου. Το ξεχωρίζω γιατί μαζί με το Bazazzo σημάδεψαν τη γαστρονομία στην Ελλάδα και συνέβαλαν στην αλλαγή της άποψης για το τι σημαίνει έξοδος για φαγητό. Και στη γειτονιά μου, κοντά στο Χίλτον, έχουν ανοίξει πολλοί νέοι και ωραίοι χώροι για φαγητό και ποτό.

Σε επίπεδο διαχείρισης ωφέλιμου προσωπικού χρόνου, τα Σαββατοκύριακά μου στην Αθήνα δεν διαφέρουν από εκείνα που περνούσα νεότερη στο Παρίσι. Το διάστημα που έζησα εκεί άλλαξε τον τρόπο που διαχειρίζομαι τον χρόνο μου και μου έδωσε μια ώθηση να κάνω όσο περισσότερα μπορώ από τα πράγματα που με ενδιαφέρουν. Παρ’ όλα αυτά, δαπανώ και χρόνο, κυρίως τις Κυριακές, ψάχνοντας στις αγγελίες να βρω ένα σπίτι που να βλέπει στην Ακρόπολη ή ένα μικρό εξοχικό κοντά στην Αθήνα. Μη θεωρήσετε αυτονόητο ότι έχω τα μέσα ή τον χρόνο για αυτό, αλλά αυτή η διαδικασία του ψαξίματος μιας στέγης που θα με κάνει να νιώθω ευτυχής με τη θέα της ή ενός καταφυγίου σε κοντινή απόσταση που να μη χωρά παρά τους απολύτως απαραίτητους, μου επιτρέπει να ξεφεύγω. Αυτό γίνεται χρόνια. Είναι ένα είδος νοερής φυγής και εκτόνωσης, ένα παιχνίδι με την προσδοκία.

Για όποιον ενδιαφέρεται να γεμίσει δημιουργικά τα Σαββατοκύριακά του στην Αθήνα σίγουρα υπάρχουν πολλές εναλλακτικές… Καλές εκθέσεις, μοναδικά στον κόσμο μουσεία, το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Μέγαρο Μουσικής, η Στέγη, το Ιδρυμα Θεοχαράκη με πολλές διαφορετικές προτάσεις, καλό θέατρο στο Εθνικό, στο Κουν και σε μικρότερες σκηνές, χορός, κινηματογραφικά αφιερώματα, όπερα, μικρές μουσικές σκηνές, Μπιενάλε και βέβαια περίπατοι, στην Πλάκα, στο Κουκάκι ή στην παραλία, σε γειτονιές που έχουν αναπτύξει τον δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα… Πρέπει πλέον να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να πλήξει σ’ αυτήν την πόλη.