Χωμενίδης Χρήστος

Ο τόπος Σκαρφαλώνοντας το όρος Χελμός… Προσπερνώντας τα παραθαλάσσια «καινούργια» χωριά – όσα θεμελιώθηκαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν οι ντόπιοι ξεπέρασαν τον φόβο των πειρατών και κατηφόρισαν προς τον γυαλό και έχτισαν στην αρχή καλύβια και έπειτα εκκλησίες και σχολεία και σπίτια – κατά το βιός του ο καθένας – και έφυγαν οι πιο περιπετειώδεις […]

Στο πρώτο ποτήρι ειρωνεύτηκε τον σερβιτόρο που φορούσε μάσκα και γάντια – «φοβάσαι, κοροϊδάρα, τον κορωνοϊό ή μη τυχόν και χάσεις τη δουλίτσα σου;» του πέταξε στα μούτρα. Ο άνθρωπος ευτυχώς κώφευσε. Στο δεύτερο ποτήρι άρχισε να νομίζει ότι φλερτάρει τις κοπέλες στο διπλανό τραπέζι. Τις ρώτησε τα ονόματά τους, τον αγνόησαν. Τις κέρασε δυο φτηνά […]

Η πλούσια κόμη του γκρίζαρε όχι από την ηλικία μα από την πιτυρίδα. Είχε και ένα μικρό σφηνοειδές μούσι. Μοντέρνος για την εποχή, με πλουμιστά πουκάμισα, πέτσινο καφετί σακάκι, εφαρμοστά παντελόνια. Στηριζόταν σε κάτι τετράγωνα τακούνια για να κερδίζει μπόι. Εμπαινε στην τάξη χαμογελαστότατος και βραχνός από τα τσιγάρα, μας προσφωνούσε «νεολαία!» και μας δίδασκε […]

Με πετυχαίνει στο καφενείο στου Γκύζη όπου πηγαίνω ενίοτε και γράφω. Με ζυγώνει περιχαρής. Κι εγώ χαίρομαι που τον βλέπω. Τον είχα διμοιρίτη στον Παλάσκα, ήταν από τους υπαξιωματικούς (τα πιλάφια, όπως τους λέγαμε) ο πιο ξηγημένος. Διατηρήσαμε επαφή, αποστρατεύτηκε το 2005 και άνοιξε συνεταιρικά βενζινάδικο, κοντεύει πια τα εβδομήντα, έχει παραπαχύνει, έχει αποκτήσει την […]

Στα σαράντα δύο του δεν του είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Και ας τον συνάρπαζαν τα θηλυκά από όταν ήταν σπόρος του δημοτικού σχολείου, κι ας δούλευε – κρυφά από τον πατέρα του – στα δεκαπέντε για να έχει φράγκα να πηγαίνει στα μπουρδέλα. Κι ας είχε, μεγαλώνοντας, ξοδέψει μία περιουσία σε λουλούδια, μπουζούκια και ξενοδοχεία για «παράνομα» […]

Το 2011 πούλησα το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Το είχαν αποκτήσει με τον ιδρώτα τους, δουλεύοντας σκληρά όσα χρόνια δεν βρίσκονταν στη φυλακή ή στην εξορία. Το ρευστοποίησα για να αντεπεξέλθω στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, όταν κανείς σχεδόν δεν σε πλήρωνε για να γράφεις. Παρέδωσα το κλειδί κι αποχαιρέτησα οριστικά το […]

Εχω την αίσθηση ότι τον ενάμιση μήνα του αναγκαστικού μας εγκλεισμού θα τον νοσταλγήσουμε. Οχι επειδή αράξαμε στο σπίτι παρέα με τους, κατά τεκμήριο, πιο αγαπημένους μας. Ούτε επειδή μας δόθηκε χρόνος άπλετος για να καλλιεργηθούμε και να ψυχαγωγηθούμε – βιβλία, ταινίες, συναρπαστικές σειρές στις ψηφιακές πλατφόρμες. Ούτε καν επειδή χάρη στην απουσία μας από τους […]

«Ξέρεις, ξάδελφε, ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του παππού σου;». «Να καπνίσει ένα τσιγάρο; Να γράψει ένα γράμμα; Να δει τον ήλιο να ανατέλλει;» πιθανολόγησα μάλλον απρόθυμα. «Για πόσο ακόμα», αναρωτιόμουν, «θα σκαλίζουμε αυτόν τον θάνατο, ο οποίος συνέβη πολύ πριν γεννηθούμε; Μιλώντας και ξαναμιλώντας στα οικογενειακά τραπέζια, ενώ οι γενιές διαδέχονται η μία την […]

Τις πρώτες μέρες της καραντίνας, όταν η πόλη είχε τελείως ερημώσει και κάθε είδηση από την Ιταλία μάς έκλεινε όλο και πιο βαθιά στο καβούκι μας, περπατούσαμε ένα απόγευμα με τη δεκάχρονη θυγατέρα μου στην Κυψέλη. Την επέστρεφα στο σπίτι της μαμάς της – λόγος εξόδου υπ’ αριθμόν 5, επικοινωνία χωρισμένων γονέων και τέκνων. Αντικρίσαμε αίφνης […]

«Κορυφώνεται η πασχαλινή έξοδος! Πάνω από μισό εκατομμύριο οχήματα έχουν εγκαταλείψει μέχρι στιγμής την πρωτεύουσα! Το κύμα φυγής από την πόλη της Θεσσαλονίκης είναι εξίσου μαζικό…». Αυτό λοιπόν λαχταρούσες; – αυτό σου στέρησε ο κορωνοϊός; Να καβαλήσεις το αμάξι σου, στο πίσω κάθισμα στριμωγμένα τα παιδιά και η πεθερά, το πορτ-μπαγκάζ ξέχειλο από συμπράγκαλα, να φουλάρεις […]

Αρχισε να βήχει γαϊδουροειδώς. Να τρίβει το θερμόμετρο για να ανεβάσει θερμοκρασία. Να παραπονιέται για πονοκέφαλο. Γελοία καμώματα που ωστόσο έπιαναν καθώς η Ρούλα ήταν ανέκαθεν μικροβιοφοβική, κυκλοφορούσε με το απολυμαντικό στο χέρι. Ακόμα και το τηλεφώνημα στον ΕΟΔΥ σε καλό του βγήκε

«…Ο ύπνος απλώθηκε στο παλάτι. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα αποκοιμήθηκαν, μαζί τους και οι αυλικοί. Τα άλογα ροχάλιζαν στους στάβλους και τα σκυλιά στην αυλή, τα περιστέρια στη σκεπή και οι μύγες στους τοίχους. Η φωτιά στη σόμπα έσβησε, το φαγητό σταμάτησε να ψήνεται, ο μάγειρας ενώ σφαλιάριζε τον βοηθό του, χασμουρήθηκε κι έπεσε […]

Στατιστικά μιλώντας ό,τι σήμερα μας συμβαίνει στάθηκε εντελώς αναμενόμενο. Οι επιστήμονες που – αναλύοντας τα δεδομένα του παρελθόντος και του παρόντος – ιχνηλατούν τα μελλούμενα είχαν σε ανύποπτο χρόνο επισημάνει πως κάποιας μορφής πανδημία επίκειτο. Μόνο και μόνο επειδή είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την αμέσως προηγούμενη πανδημία. Οι οικονομολόγοι αναφέρονταν συχνά στη φούσκα μέσα στην […]

Εχετε επισκεφθεί τη Βενετία; Θυμάστε πλάι στην ομορφιά, στην υποβλητικότατη ατμόσφαιρά της, θυμάστε την μπόχα που ανέδιδαν τα κανάλια και η οποία – τους πιο ζεστούς μήνες – καταντούσε αφόρητη; «Η πόλη είναι τόσο παλιά που έχει κυριολεκτικώς μουχλιάσει…» ισχυρίζονταν κάποιοι. Ε λοιπόν όχι. Τα νερά της Βενετίας κυλούν πλέον κρυστάλλινα. Γάργαρα. Ανοίγεις τα ρουθούνια σου και […]

«Τα φιλιά είναι η καλύτερη δουλειά!» τραγουδούσε παλιά ο Τζίμης Μακούλης, έπειτα ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Από τις λίγες, πράγματι, δουλειές στις οποίες ανέκαθεν επιδιδόμασταν με πάθος. «Εμείς δεν είμαστε ξυλάγγουρα σαν κάτι άλλους λαούς να αποφεύγουμε από αμηχανία τις διαχύσεις, να χρειαζόμαστε αλκοόλ για να ζεσταθεί το αίμα μας! Ούτε εξωφρενικά συνεσταλμένοι όπως οι Ιάπωνες […]

«Μου έτρεχαν στα καρναβάλια, μου σπρώχνονταν στα σουπερμάρκετ κι αν πάθουν κορωνοϊό θα οδύρονται και θα βρίζουν το κράτος!». «Για το καρναβάλι, Σμαράγδα μου, έχεις χίλια δίκια. Τον πανικό όμως του σουπερμάρκετ τον δικαιολογώ. Αρχέγονο ένστικτο να εξασφαλίζεις τροφή». «Φοβάσαι, άνθρωπέ μου, μην πεινάσεις; Τι το ‘χεις το Ιντερνετ; Για να κουτσομπολεύεις μονάχα και να […]

«Καζάνι που βράζει το Βόρειο Αιγαίο!» λένε οι ειδήσεις. Καζάνι πράγματι. Που όποιος έχει γεννηθεί ή έχει πέσει μέσα του – γέννημα θρέμμα Χιώτης ή Μυτιληνιός ή από τα πέρατα φερμένος – καίγεται, ασφυκτιά, τυφλώνεται από τις αναθυμιάσεις. Διεκδικεί απεγνωσμένα το δίκιο του. Το δικό του το δίκιο, το οποίο συγκρούεται με το δίκιο τού απέναντι, πολύ […]

Οποτε παρακολουθώ μια καλή πολεμική ταινία – όπως προχθές το «1917» του Σαμ Μέντες – τα μάτια μου γουρλώνουν, η ανάσα μου κόβεται, το ερώτημα προβάλλει αγωνιώδες. Εάν ήμουν στη θέση των ηρώων, θα έβρισκα τη σωματική, την ψυχική κυρίως δύναμη να αντεπεξέλθω; Να αρπάξω το τουφέκι, να ζωστώ τα φισεκλίκια και να χυμήξω στον εχθρό; Οι […]

Το έχω κανόνα από μικρός, και ας μη διακρινόμουν στο σχολείο για τις επιδόσεις μου στα μαθηματικά. Σχετικά με όποιο μετρήσιμο φαινόμενο, πρώτα αναζητώ και δίνω βάση στους αριθμούς. Τι λένε οι αριθμοί για τον κορωνοϊό; Οτι – σήμερα, Πέμπτη, που γράφω – από τους 48.206 διαγνωσμένους ασθενείς στην επαρχία Χουμπέι (υπάρχουν και πολλά περιστατικά τόσο ελαφρά […]

Εάν στις πιο κρίσιμες εκλογές εμφανιζόταν από το πουθενά ένας υποψήφιος που το προφίλ του απέχει παρασάγγας από του μέσου πολίτη, που ο πατέρας του προέρχεται  από την άλλη άκρη της γης, που το επίθετό του ακόμη-ακόμη είναι γλωσσοδέτης και οι περισσότεροι εγκαταλείπουν την προσπάθεια να το προφέρουν στη δεύτερη συλλαβή, αυτός ο υποψήφιος θα […]

Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ο Κάρολος συναντήθηκε με την Γκρέτα. Κανείς από όσους διάβασαν την είδηση δεν αναρωτήθηκε «ποιος Κάρολος;» – οι βασιλοπρίγκιπες δεν έχουν επώνυμο, εν πάση περιπτώσει δεν το χρησιμοποιούν, όπως δεν κουβαλάνε πάνω τους χρήματα με τη φάτσα τους ή με τη φάτσα της μαμάς τους, παρά μονάχα, λέει, όταν πάνε […]

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποια πολιτική πράξη με συμβολικό φορτίο τόσο ισχυρό όσο η εκλογή της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Το μήνυμα που στέλνει ως τις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας είναι βαρυσήμαντο και εξαιρετικά χαρμόσυνο. Οι γυναίκες – το «μισό του ουρανού» – που μέχρι πριν από σαράντα μόλις χρόνια αντιμετωπίζονταν από τον νόμο […]

«Κάτσε πολύ προσεκτικά, πάρα πολύ απαλά! Ετσι… Αμα μπορείς, μην ακουμπάς καν την πλάτη σου πίσω… Μη ρίχνεις, εννοώ, το βάρος σου…». Τον κοίταξα παραξενεμένος. Υπάρχουν τζαναμπέτηδες ταξιτζήδες, έτοιμοι να αρπαχτούν με τον πελάτη έτσι κι ανοίξει μια χαραμάδα το παράθυρό του. Που τον προειδοποιούν σκαιότατα να μην τολμήσει να βαρέσει βγαίνοντας την πόρτα. Που […]

«Δεν βρέθηκε καν το πτώμα του. Αλλοι λένε ότι του την έδωσε κι ανέβηκε στο βουνό και τον έφαγαν τα θηρία. Αλλοι ότι τον φόλιασε ένας γείτονας – έτσι, από σκέτο γινάτι – και τον φούνταρε στη θάλασσα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως τον φαρμάκωσε ο ίδιος ο προπάππους μας! Και τον παράχωσε, νύχτα, στο περιβόλι. Γιατί; Επειδή, λέει, […]

«…Την εποχή που χτίζαμε το εξοχικό μας στην πατρίδα του ανδρός μου, τη Σουβάλα, με επισκέφθηκε στον ύπνο μου η Αγία Παρασκευή. Κουβεντιάσαμε σαν παλιές φιλενάδες… Στο τέλος δεν κρατήθηκα – “λύσε μου”, της λέω, “μια απορία. Εσύ, μεγάλη η χάρη σου, προστατεύεις τα μάτια. Εμείς στην οικογένειά μας έχουμε όλοι αετίσια όραση. Γιατί μου ‘ρθες […]

Οταν, προ πενταετίας, ένας φίλος τραγουδιστής μού αφιέρωσε από το πάλκο τον «Πενηντάρη», πειράχτηκα. Ενιωσα αδικημένος. «Εγώ είμαι μόλις σαράντα οκτώ!» διαμαρτυρήθηκα όταν ήρθε στο τραπέζι μας, έτοιμος – διά του λόγου το αληθές – να επιδείξω την αστυνομική μου ταυτότητα. «Ο Ζαμπέτας το έγραψε πριν κλείσει τα σαράντα πέντε…» μου επεσήμανε, με απολογητικό δήθεν χαμόγελο. «Ο […]

«Εγώ θα ήμουν, κύριε, στο Πολυτεχνείο;», «Εγώ;», «Εγώ;» Τον είχαμε βάλει στη μέση και τον καταιγίζαμε. Φιλόλογο τον είχαμε στο φροντιστήριο. Δεκαεφτάρηδες εμείς, τριαντάρης εκείνος. Νοέμβριος 1983. «Μην τον κοιτάτε που έχει αποσυρθεί και μονάχα ο Θουκυδίδης τον ενδιαφέρει. Τη νύχτα εκείνη παραλίγο να τον πατήσει το τανκ!». Ψάξαμε, βρήκαμε το όνομά του στον κατάλογο […]

«Ο ξάδελφός μου δέκα από τον Ιούνιο. Η γυναίκα του μόλις πέντε». «Εντάξει, η Σύλβια δεν έχει ανάγκη». «Μη το λες… Ο βενζινάς μας εφτά σε έναν χρόνο, με τόσο αργό ρυθμό χάνει τη γλύκα του, βαριέσαι… Ενώ ο κύριος που πηγαίνει βόλτα το κουτάβι του ενώ εσύ κατεβάζεις τη μικρή στο σχολικό, σαράντα!» «Σαράντα! […]

Σύσσωμο το πανελλήνιο, όπως τουλάχιστον αντανακλάται στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, βουρλιζόταν επί δύο εικοσιτετράωρα από τα παρατράγουδα του «Τζόκερ». Σαν άλλον καημό να μην έχουμε – σαν άλλη ζωή να μην έχουμε -, αρπάξαμε ένα συμβάν του αστυνομικού δελτίου και το ξεχειλώσαμε στο μη παρέκει. Με τέτοιο στόμφο διατυπώναμε ερωτήματα απλοϊκά και αυταπάντητα ώστε […]