Λοβέρδου Μυρτώ

άλλευκο σκηνικό, σαν βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Χορός γυναικών ντυμένος επίσης στα λευκά, σαν καθολικές μοναχές ή νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού. Λευκά κουτιά που κρύβουν μυστικά και χρώματα –μαύρο κάρβουνο, κόκκινο του αίματος αλλά και νεκρούς. Ρυθμικοί ήχοι από τύμπανα: μια νεκρική πομπή εισάγει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στη σκηνή. Η παράσταση του Εθνικού […]

Τη θεατρική μεταφορά της ταινίας του Λουίς Μπουνιουέλ «Αγγελος εξολοθρευτής» («El ángel exterminador», 1962) προτείνει η Αντζελα Μπρούσκου μέσα από την ομώνυμη παράσταση του Φεστιβάλ. Η δημιουργός καταπιάνεται με αυτή την ιδιαίτερη «κωμωδία» που φανερώνει τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα άγρια ένστικτα, τα πάθη και την αγωνία του θανάτου. Ο κορυφαίος ισπανός σκηνοθέτης (Luis Bunuel Portoles, […]

Αν και διαθέτει την αυτονομία του, το δεύτερο έργο της «Ορέστειας» του Αισχύλου, «Χοηφόροι», έρχεται ως συνέχεια του «Αγαμέμνονα». Αλλωστε κι αυτό όπως και το προηγούμενο ξεκινά με μια επιστροφή –του Αγαμέμνονα και τώρα του Ορέστη, και τελειώνει με δύο φόνους, του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας, της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου. Στις «Χοηφόρους» κυριαρχεί η […]

Με θεματολογία που αντλείται από τη σύγχρονη, ως προς τη συγγραφή της, Ιστορία, οι «Πέρσες» του Αισχύλου, η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία, γράφτηκε το 472 (π.Χ.), μόλις οκτώ χρόνια μετά την ήττα των Περσών στη Σαλαμίνα (480 π.χ.). Αυτή ακριβώς η ήττα μαζί με την οδύνη τους βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου, όπου ο Αισχύλος καταγράφει […]

Τα δύο έργα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν που είδαμε στην Αθήνα, το περασμένο τριήμερο, με την υπογραφή του ολλανδού σκηνοθέτη Ιβο βαν Χόβε (Ivo van Hove, 1958), έφεραν στη σκηνή μια θεματική που περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου, έχοντας στο επίκεντρο τον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό. Διευθυντής από το 2001 του […]

νάμεσα στα υλικά και την ακριβή δοσολογία μιας συνταγής και στο γευστικό της αποτέλεσμα, υπάρχει κάτι σημαντικό: η εκτέλεση της συνταγής, η σωστή και μετρημένη εκτέλεση. Το πολύ απλό και καθοριστικό, «να πετύχει»… Κάπως έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση του «Αρίστου», της παράστασης που μεταφέρει στη σκηνή ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά […]

ια επιλογή από τα πέντε πρώτα βιβλία της ιστορίας του Θουκυδίδη αποτέλεσε τη δεξαμενή απ’ όπου άντλησε το υλικό του ο Δημήτρης Λιγνάδης για τα «Μαθήματα Πολέμου»: πρόκειται για μια θεατρική ανάγνωση και μια σκηνική εκδοχή, χωρισμένη σε επτά κεφάλαια – μαθήματα όπου ο λόγος, η υπόκριση και το μέλος, η μουσική δηλαδή, καθορίζουν το […]

Eύστοχος μεν, «παραπλανητικός» δε ο κοινός τίτλος που επέλεξε για την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά η Βίκυ Βολιώτη με τα δύο μονόπρακτα του Φραντς Ξαβιέρ Κρετς: «Ευτυχείτε!» ή «2 εύθυμες ιστορίες για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλούν». Ούτε εύθυμα είναι ούτε για ευτυχία μιλάνε –κάθε άλλο, ούτε είναι συνδεδεμένα από τον ίδιο συγγραφέα. Τον […]

Kάπου ανάμεσα στο «Υπόγειο» του Φιόντορ Ντοστογέφσκι και στα «Ημερολόγια» του Βασλάβ Νιζίνσκι, αναζητήθηκε το υλικό για την παράσταση «Ενας καλός λόγος». Ο Αργύρης Πανταζάρας μαζί με την Ελίνα Μαντίδη υπογράφουν το κείμενο και τη σκηνοθεσία αυτού του μονολόγου, σε συνεργασία με την ομάδα Momentum στο Οδού Κυκλάδων. Με τον τίτλο να παραπέμπει συγχρόνως σε […]

ια ολόκληρη εποχή αντιπροσωπεύει ο Αττίκ και αυτή την εποχή επιχειρεί να αναπαραστήσει η μουσικοχορευτική παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» μέσα από τη ζωή και τις δημιουργίες του. Με τον Ακη Σακελλαρίου οδηγό και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη διαχρονική μορφή του είδους –οι δύο τους συμμετείχαν στην πρώτη εκδοχή -, το θέαμα, ανανεωμένο, επιστρέφει έξι χρόνια μετά […]

α εν οίκω μη εν δήμω». Δύσκολη υπόθεση να πας κόντρα σε αυτό, αλλά ακόμα δυσκολότερη, αν τολμήσεις να το κάνεις, να το φέρεις εις πέρας χωρίς να αμβλύνεις τις (οικογενειακές) γωνίες ή να ωραιοποιήσεις ανθρώπους και καταστάσεις. Η Μαρίνα Καραγάτση με το «Ευχαριστημένο» άντλησε από το πλούσιο υλικό της ζωής της και κατέγραψε αναμνήσεις […]

ολύς κόσμος πεθαίνει, είναι της μόδας». Μικρά τενεκεδάκια ή μικρές κούκλες πάνω σε βαρέλια σαν στόχος: ένα γνωστό, παλιό παιχνίδι του λούνα παρκ, όπου ο παίκτης πρέπει με τη ρίψη μιας μπάλας από πίτουρο να τα ανατρέψει για να κατακτήσει το έπαθλο. Οι Γάλλοι το λένε «Jeu de massacre». Αυτόν τον τίτλο «δανείστηκε» για το […]

Στο τελευταίο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, του ξεχωριστού έλληνα σκηνογράφου που έφυγε από τη ζωή στις 2 Μαρτίου, εξελίσσεται το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» που ανέβασε ο Δάνης Κατρανίδης στο θέατρό του. Είναι το γραφείο ενός καθηγητή, γεμάτο βιβλία, σημειώσεις, άδεια ή γεμάτα χαρτόκουτα, με πίνακες στους τοίχους και μια μεγάλη μπαλκονόπορτα με θέα στον κήπο. […]

«Πηγαίνω στο θέατρο για να δω τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή, τέτοιον που δεν θα μπορέσω –ή δεν θα τολμήσω να τον δω ή να τον ονειρευτώ, και που ωστόσο ξέρω πως έτσι είναι»: αυτό είναι το σκεπτικό του γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ (Jean Genet, 1910-1986) για το «Πώς παίζονται οι Δούλες», που διαπερνά […]

Από τους στυλοβάτες του αμερικανικού θεάτρου, ο Αρθουρ Μίλερ (Arthur Miller, 1915-2005), άσκησε έντονη κριτική με τα έργα του και στηλίτευσε το «αμερικανικό όνειρο». Σκύβοντας, ωστόσο, με κατανόηση πάνω στους πάσχοντες (αντι)ήρωές του. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, από οικογένεια με εβραϊκές ρίζες, μεγάλωσε με θρησκευτική ανατροφή. Ο πατέρας του, μετανάστης από την Πολωνία, έχασε τη […]

«Η αμφιβολία απαιτεί περισσότερο σθένος από τη βεβαιότητα»: Το θεατρικό «Αμφιβολία» («Doubt, Α Parable», 2004), του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ (John Patrick Shanley, 1950) γράφτηκε με αφετηρία αυτή τη ρήση. Πρωτοανέβηκε σε ένα οff θέατρο της Νέας Υόρκης προτού πάρει τον δρόμο για το Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν βραβεία (Πούλιτζερ και Τόνι, 2005) και η μεταφορά του θεατρικού […]

Στο ατμοσφαιρικό και λειτουργικό σκηνικό που έστησε η Ελένη Μανωλοπούλου στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, με τη μουσική του Σοπέν (το 2ο πρελούδιο ερμηνεύει η Ντόρα Μπακοπούλου) να δίνει το στίγμα, τα τρία πρόσωπα της «Φθινοπωρινής σονάτας» του Μπέργκμαν παίρνουν θέση. Αυτός ο αγώνας που ξεκινά θα φτάσει ώς το τέλος. Με θύματα και θύτες […]

Δύο φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους έργα βρίσκονται στην αφετηρία της παράστασης «Μια φωνή κι ένα ψέμα» που σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαΐδης στο Θέατρο Αλκμήνη – Secret Room. Ολα ξεκινούν από την ιδέα του να μπλέξει τον μονόλογο του Ζαν Κοκτό (Jean Cocteau, 1889-1963) «Ανθρώπινη Φωνή» («La voix humaine», 1927) με το σαιξπηρικό έργο «Ο Εμπορος […]

Δύσκολο, απαιτητικό, προκλητικό. Σαν να πρέπει να αναπτύσσει κανείς υψηλές ταχύτητες πάνω σε τεντωμένο σκοινί: αυτή είναι η «Κατάρα της Ιρμα Βεπ» («Τhe mystery of Irma Vep», 1984) του Τσαρλς Λάντλαμ (Charles Ludlam, 1943-1987) που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1967 από τον ίδιο τον δημιουργό της με το Ridiculous Theatre Company που είχε ιδρύσει […]

Μια τολμηρή αναμέτρηση συντελείται στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα και νικητής είναι η τέχνη, με ένα ατόφιο θεατρικό γεγονός, υπόδειγμα λόγου και πράξης. Ο «Καντίντ ή Η αισιοδοξία» («Candide ou L’optimisme») του Βολταίρου (Francois-Marie Arouet, Voltaire, 1694 – 1778), αυτό το δημιούργημα του Διαφωτισμού, είναι ένα μικρό σατιρικό ανατρεπτικό κείμενο με ήρωα το όνομα του […]

Ενα παραμύθι, μια ιστορία βασισμένη στους μύθους και τους θρύλους της πατρίδας του και, κυρίως, ένα δραματικό ποίημα είναι ο «Πέερ Γκυντ» («Peer Gynt»), που έγραψε ο Ιψεν το 1867, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία. Ο κεντρικός ήρωας, πρόσωπο υπαρκτό και μαζί λαϊκός ήρωας της Νορβηγίας, σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου στην […]