Η Ελένη Φουρέιρα μίλησε στο Anestea the Podcast (powered by ΤΑ ΝΕΑ) για την προσωπική της ζωή, για την καριέρα της, για το πώς κατάφερε να κάνει πραγματικότητα όλα της τα όνειρα, χωρίς ποτέ να χάσει την αυθεντικότητά της, αλλά και για το τίμημα που πλήρωσε όταν η αφοσίωση στη δουλειά την οδήγησε σε μια δύσκολη περίοδο που άγγιξε την ψυχική υγεία της. Για πρώτη φορά αποκαλύπτει πόσο κοντά έφτασε στο να αποκτήσει παιδί μέσω παρένθετης μητρότητας, μια εξομολόγηση που συγκλονίζει με την αλήθεια και τη δύναμή της. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει η κουβέντα για τη Eurovision και τη διεθνή αναγνώριση που της χάρισε αλλά και την κατάθλιψη που της προκάλεσε αυτή η διαδικασία, αλλά και για τη βαθιά σχέση που τη συνδέει με την οικογένεια της. Αναφέρθηκε επίσης και στην εποχή που ήταν 13 ετών και είχε έρθει από την Αλβανία «Ξέρεις, περνάνε τα χρόνια και χάνουμε λίγο την αθωότητα αν θες. Το πως ονειρεύεσαι κάτι τη ζωή σου και είναι στενάχωρο γιατί βλέπω και τον γιο μου, το πόσο αθώος είναι τώρα, το πόσο όμορφα τα βλέπει όλα. Το πόσο αθώα τα βλέπει όλα, έχει άγνοια κινδύνου και εγώ είχα άγνοια κινδύνου», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που φοβόμουν. Χαίρομαι πάρα πολύ που είχα δεύτερες σκέψεις πάντα, γιατί είχα έρθει από μια άλλη χώρα και είχα αυτό το άγχος να πετύχω, αυτό το άγχος να μην πει κάποιος κάτι για μένα, γιατί αυτό το άγχος μου δημιουργήθηκε».
Πρόσθεσε επίσης: «Προφανώς αυτό το άγχος όμως και αυτός ο φόβος που είχα, με κράτησαν από το να μην ξεφύγω γιατί μεγάλωσα και σε μια περιοχή στην Καλλιθέα, σε κάποιες εποχές περίεργες, που το άγχος μου κι ο φόβος μου ότι εσένα δεν σε παίρνει τώρα να κάνεις ναρκωτικά δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου ναρκωτικά. Δεν ξέρω πώς είναι ποτέ.»
«Και όλο αυτό γιατί φοβάμαι και πάντα φοβόμουν μη ξεφύγω και έλεγα μέσα μου ότι εσύ τώρα τι να κάνεις και άμα ξεφύγεις, δεν σου χαρίστηκε αυτό. Όχι βέβαια. Δεν θα δοκιμάσω, γιατί αν μ’ αρέσει μπορεί να ξανακάνω, οπότε δεν θέλω καθόλου να δοκιμάσω. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ!»
«Ήμουν focus σαν παιδί και επειδή ήμουν από την Αλβανία έπρπε να κάνω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια οπότε δεν ξέφυγα ποτέ.Είχα και τους γονείς μου και έλεγα πρέπει να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω». «Όταν άνοιγες τηλεόραση εκείνη την εποχή ακουγες ο Αλβανός έκανε αυτό».
«Εμένα π.χ. μου έκαναν μπούλινγκ στο σχολείο και έλεγα επειδή μου λένε ότι αυτό που έχει κάτι τέλος πάντων και ένιωθα λιγότερος από τους άλλους. Έλεγα θα είμαι μαθητής του 20 για να το θυμίζω. Εγώ ένιωθα ότι δεν με παίρνει να φύγω από το focus μου, όχι σαν μωρό παιδί. Όταν ξεκίνησα τη δουλειά μου, έλεγα ότι δεν σε παίρνει τώρα να επαναπαυτείς, ποτέ δεν σε παίρνει η και πριν που δούλευα έλεγα ότι πρέπει να πετύχεις. Δεν σε παίρνει, πρέπει να είσαι focus 100%. Και ίσως αυτό είναι και ένα κατάλοιπο, αυτό που σου είπα ότι μπορεί και να μην έχω ευχαριστηθεί κάποια πράγματα 100% γιατί νιώθω, ότι ένιωθα αν θες. Δεν ξέρω πια. Προσπαθώ πια. Ένιωθα ότι αν λίγο το χαρείς, μήπως το επαναπαύεσαι; Α! Όχι αγάπη μου, εσένα δεν σε παίρνει.»
Δείτε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Ελένης Φουρέιρα στο Anestea the Podcast
Η Ελένη Φουρέιρα μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο Anestea the Podcast, για τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως ο Αλμπέρτο δεν ήταν απλώς ο σύντροφός της, αλλά ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει ο πατέρας του παιδιού της.
«Ήμουν σίγουρη ότι ο μόνος καλός μπαμπάς θα ήταν ο Αλμπέρτο. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κανέναν άλλον άνθρωπο να γίνει μπαμπάς του παιδιού μου. Η ποιότητά του σαν άνθρωπος φαίνεται κατευθείαν», είπε χαρακτηριστικά.
Αποκάλυψε μάλιστα ότι η απόφαση για να κάνουν παιδί πάρθηκε… μέσα σε ένα τηλεφώνημα. «Τον πήρα και του λέω: “Θέλεις να κάνουμε ένα παιδί;” Έτσι απλά. Γελάει και μου λέει: “Ναι”. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά είπα: Οκ, αυτός είναι. Ούτε μαζί ήμασταν τότε κανονικά! Απλά μιλούσαμε».
Η επιτυχημένη τραγουδίστρια παραδέχτηκε ότι δεν ένιωσε ποτέ «πλήρως έτοιμη», αλλά ένιωσε ότι ήθελε να δημιουργήσει οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο και κανέναν άλλον.
«Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να κάνεις παιδί. Απλώς κάποια στιγμή λες: Έχω ζήσει, θέλω κάτι ουσιαστικό. Θέλω να δώσω αγάπη. Ήξερα ότι ο Αλμπέρτο ήταν ο κατάλληλος πατέρας, τελεία».
Με χιούμορ και τρυφερότητα, περιέγραψε πώς ξαναβρήκαν τον δρόμο τους ως ζευγάρι μέσα από εκείνη τη «τρελή» αλλά απόλυτα αυθεντική συζήτηση: «Φαντάσου, κανένας νορμάλ άνθρωπος δεν θα έκανε έτσι κουβέντα. Αλλά είμαστε και οι δύο τρελοί! Του έλεγα “αγάπη, σε πέντε λεπτά σε παίρνω” και μετά… εξαφανιζόμουν. Δεν ήξερα ότι κι αυτός είναι έτσι. Ταιριάξαμε απίστευτα».
Και παρότι η απόφαση ήρθε αυθόρμητα, το ταξίδι δεν ήταν εύκολο: «Από τη στιγμή που είπα “θέλω να κάνω παιδί και μάλιστα με αυτόν τον άνθρωπο”, πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα. Αλλά ήμουν σίγουρη για εκείνον. Ήταν πάντα εκεί».
Φουρέιρα:«Νόμιζα ότι θα χάσω το παιδί» – Η αποκόλληση, ο φόβος και η αγωνία
Η Ελένη Φουρέιρα αποκάλυψε επιπλέον στο Anestea The Podcast, την πιο δύσκολη στιγμή της εγκυμοσύνης της, μιλώντας για το άγχος, τον φόβο και την απόλυτη ανατροπή που βίωσε στους πρώτους μήνες.
«Είχα πολύ άγχος, δεν ήθελα να το πω σε κανέναν. Προσπαθούσα να είμαι κανονικά στη δουλειά, να μην δείξω τίποτα», εξομολογήθηκε. Μόνο λίγοι άνθρωποι γνώριζαν για την κατάστασή της, ενώ εκείνη προσπαθούσε να παραμείνει δυνατή για τις υποχρεώσεις της και τις συναυλίες.
Όμως η κατάσταση πήρε δραματική τροπή όταν υπέστη σοβαρή αποκόλληση. Η ίδια έμεινε κλινήρης για τρεις μήνες. «Εκεί ήταν για μένα πάρα πολύ δύσκολο. Δεν θέλω καν να το θυμάμαι γιατί θέλω να κλαίω. Έλεγα στον εαυτό μου: Τώρα με δοκιμάζει ο Θεός; Δεν γίνεται, λέω. Δηλαδή τώρα που το έπιασες το παιδί;», περιγράφει, καθώς θυμάται τον τρόμο που ένιωσε στη συνειδητοποίηση ότι η ζωή του μωρού της μπορούσε να κινδυνεύσει.
«Οδήγησα μόνη μου στο νοσοκομείο, ενώ ο Αλμπέρτο δεν είχε ακόμα γυρίσει από τη Σαουδική Αραβία. Θυμάμαι αίματα παντού. Ήρθε η κολλητή μου, ήρθε ο κολλητός μου, με βοήθησαν, ενώ εγώ προσπαθούσα να παραμείνω δυνατή».
Η δύναμη και η αφοσίωσή της φαίνονται και στις λέξεις της για τη στήριξη του συντρόφου της: «Του είπα τι έγινε και ήμουν σε αμόκ. Και μου λέει: Έλα τώρα, έχουμε και τον καλύτερο γιατρό, έτσι θα κάνουμε τα παιδιά. Με έκανε να γελάσω. Ήταν οκ, αλλά μου είπαν ότι πρέπει να μείνω στο κρεβάτι».
Η ίδια αναφέρθηκε στο ψυχολογικό βάρος αυτής της περιόδου: «Ήταν τρομακτικό να νιώθεις ότι μπορεί να χάσεις το παιδί σου, να μην ξέρεις τι θα γίνει. Αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ότι δεν έκανα κάτι λάθος. Απλά συνέβη. Ήμουν ήρεμη, έτρωγα, και έγινε. Ήταν απίστευτο».
Μέσα από την εμπειρία αυτή, η Φουρέιρα μοιράστηκε και το πώς η εμπιστοσύνη στον γιατρό της και η παρουσία των κοντινών της ανθρώπων ήταν καθοριστικά για να ξεπεράσει τον φόβο και να προστατεύσει τον εαυτό της και το μωρό της. «Όταν όλα αυτά τελείωσαν, ένιωσα ότι πέρασα κάτι που με δοκίμασε αλλά με έκανε πιο δυνατή. Συνειδητοποίησα τη σημασία της οικογένειας, της στήριξης και της αγάπης σε αυτές τις δύσκολες στιγμές», κατέληξε.
Φουρέιρα: Μετά τη Eurovision πέρασα μίνι κατάθλιψη
Η Ελένη Φουρέιρα άνοιξε ένα από τα πιο βαθιά και προσωπικά κεφάλαια της ζωής της, αποκαλύπτοντας πως πίσω από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της – ακόμη και πίσω από τη θριαμβευτική της εμφάνιση στη Eurovision – κρυβόταν μια περίοδος γεμάτη ανασφάλεια, άγχος και ψυχοσωματικά.
«Έχω ένα ένστικτο, αλλά γι’ αυτό έχω και τους συνεργάτες μου πάρα πολλά χρόνια. Για τον λόγο αυτό, γιατί τους εμπιστεύομαι, γιατί τους ακούω. Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι πρέπει να κατέβω από κάποιο καλάμι, το οποίο δεν το καβάλησα ποτέ. Δεν νιώθω ότι είμαι τίποτα σπουδαίο. Έχω δίπλα μου ανθρώπους που δεν μου λένε ποτέ ψέματα. Θέλω την αλήθεια, όχι να μου χαϊδεύουν τα αυτιά», είπε. Κι όμως, όσο η καριέρα της απογειωνόταν, εκείνη ένιωθε να χάνει την ανάσα της.
«Νιώθω ότι ακόμα πιέζομαι και κουράζομαι πάρα πολύ για να κάνω τη δουλειά που κάνω, νιώθω ότι αφήνω πράγματα πίσω μου. Κάνω θυσίες. Αν “την είχα ακούσει”, δεν θα έκανα καμία θυσία, θα ήμουν στο σπιτάκι μου».
Η τραγουδίστρια αποκάλυψε ακόμη: «Πέρασα μια μίνι κατάθλιψη τότε. Όχι βαριά… αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Δεν ήξερα αν πρέπει να μείνω, να φύγω, να αλλάξω συνεργάτες… Τρελαινόμουν».
Η πίεση κορυφώθηκε μετά τη Eurovision: «Έπαθα κρίσεις πανικού και προσπαθούσα να το διαχειριστώ. Ήμουν από χώρα σε χώρα, δεν έπαιρνα ανάσα. Είχα αφήσει τους γονείς μου, τους φίλους μου… Έξι μήνες χωρίς να τους δω. Και όταν επιτέλους σταμάτησα για λίγο, μου βγήκαν όλα. Ψυχοσωματικά, άγχος, κλάμα. Ήταν σαν να έλεγα: “Ρε φίλε, είναι όλα μια φούσκα”».
Και τότε ήρθε η στιγμή της μεγάλης συνειδητοποίησης: «Με τον κορονοϊό κλειστήκαμε όλοι στα σπίτια μας. Γύρισα από το εξωτερικό μετά από μήνες που είχα χαθεί… και είπα: Ποτέ ξανά δεν θα αφήσω να περάσουν έξι μήνες χωρίς να δω τους γονείς μου. Δεν θέλω να ζήσω μόνο για τη δουλειά».
Ήταν τότε που γεννήθηκε μέσα της η πιο σημαντική απόφαση: «Εκεί κατάλαβα ότι θέλω να κάνω παιδί. (…) Ένιωσα ότι το πιο αληθινό πράγμα που μπορώ να κάνω στη ζωή μου είναι το παιδί μου και η οικογένειά μου. Εκεί είπα ότι κοίτα να δεις. Θα πρέπει να τα ισορροπήσεις όλα στη ζωή σου. Θα συνεχίσεις να δουλεύεις με το ίδιο πάθος, αλλά θα πρέπει να έχεις χρόνο και να μοιραστεί σε πολλά κομμάτια” και έτσι μοιράζομαι σε πολλά κομμάτια πια. Είμαι πιο κουρασμένη αλλά δεν πειράζει. Γεμίζω, γεμίζω από πολλά, γεμίζω όπως θα έπρεπε να γεμίζουν όλοι οι άνθρωποι.
