Είναι και αυτές οι καλοκαιρινές εικόνες, που διατηρούν το βάρος τους στον χρόνο, που εγκαθίστανται στον πιο δυνατό κομμάτι. Πολλές από αυτές έρχονται από το αφιέρωμα στη σπουδαία Λίνα Νικολακοπούλου, που παρουσιάστηκε στον ιστορικό λόφο της Σάνης στο πλαίσιο του Sani Festival. Μια συναυλία χωρίς καμία διάθεση αναπόλησης, που δημιούργησε όμως ένα βαθύ αποτύπωμα στη μνήμη, υπογραμμίζοντας με τον πιο ευγενή τρόπο πως το τραγούδι, όταν διαθέτει πυκνότητα νοήματος και διάρκεια, μπορεί να λειτουργεί ως γέφυρα για να συναντηθούν γενιές και συναισθήματα.
Η έναρξη της όμορφης γιορτής δόθηκε με τον Θοδωρή Βουτσικάκη που ερμήνευσε το τραγούδι «Του Αη Γιώργη» ( από τον δίσκο “Παραδέχτηκα” 1991) της Νικολακοπούλου σε συνεργασία με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Μια επιλογή οι οποία δήλωνε ότι ο βαλκανικός ήχος, η εκρηκτική του ενέργεια και ο πολυφωνικός του παλμός, δεν είναι απλώς ένα μουσικό ιδίωμα αλλά ένα ισχυρό πολιτισμικό αποτύπωμα που υπερβαίνει τα όρια χωρών, εποχών και παραδόσεων . Ο Βουτσικάκης συνέχισε με το «Είδα χιόνια» και το «Πρώτο μου τριαντάφυλλο» – τραγούδι από τον πρόσφατο προσωπικό του δίσκο, σε στίχους Νικολακοπούλου και μουσική που βασίζεται σε αρμενικό παραδοσιακό μοτίβο. Την σκυτάλη πήρε η Σοφία Παπάζογλου, που με τη χαρακτηριστική της φωνή απέδωσε πλήρως το βάρος και την πυκνότητα των τραγουδιών της Νικολακοπούλου.Η Ασπασία Στρατηγού και ο Απόστολος Κίτσος πρόσθεσαν την ενέργεια και τη φρεσκάδα μιας νέας γενιάς, δείχνοντας ότι οι στίχοι της δημιουργού δεν δεσμεύονται από σταθερές μορφές· αποκτούν νέα υπόσταση κάθε φορά που ερμηνεύονται. Ο Μανώλης Μητσιάς και η Πίτσα Παπαδοπούλου πρόσφεραν το κύρος τους σε κομμάτια που έχουν ήδη περάσει στην ιστορία, επιβεβαιώνοντας τη θέση τους στο συλλογικό μουσικό σώμα. Στις ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς ήταν η παρουσία του σέρβο συνθέτη Kiki Lesendric στην σκηνή , αλλά και η “Salonique Brass Band” με τον χαρακτηριστικό ήχο των χάλκινων μετατρέποντας τη βραδιά σε μια γιορτή βαλκανικής πολυφωνίας.
Από όλες τις εικόνες που συνόδευσαν το αφιέρωμα, αυτή που ξεχώριζε για την πυκνότητά της ήταν ο νεαρός τρομπετίστας Χάρης Ευαγγέλου ο οποίος όταν δεν έπαιζε τραγουδούσε (μακριά από το μικρόφωνο) σχεδόν σε όλα τα τραγούδια. Και έχει την δική της αξία αυτή η εικόνα αν σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα από αυτά είχαν κυκλοφορήσει πριν από τη γέννησή του. Μια ακόμη απτή απόδειξη της διαγενεακής ισχύος της μουσικής της Λίνας Νικολακοπούλου. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου, όπως φάνηκε εκείνο το βράδυ, δεν ανήκουν μόνο στη δεκαετία της δημιουργίας τους αλλά σε όσους τους αναγνωρίζουν ως κομμάτι της δικής τους ζωής και ακόμη περισσότερο, σε εκείνους που θα τους τραγουδήσουν στο μέλλον.
Ακόμη και η απρόσμενη βροχή, που για λίγο φάνηκε να απειλεί τη ροή της βραδιάς, εντάχθηκε τελικά οργανικά στην εμπειρία. Κανείς δεν αποχώρησε, ούτε οι μουσικοί, ούτε το κοινό. Η σχεδόν τελετουργική συναυλία ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση της Λίνας Νικολακοπούλου στη σκηνή τραγουδώντας μαζί με όλους τους συντελεστές και γράφοντας τον πιο δυνατό και συγκινητικό επίλογο του φετινού καλοκαιριού για τον σπουδαίο αυτόν μουσικό θεσμό που η ιστορία του άρχισε το 1992. Από τότε έχει καταγράψει περισσότερες από 400 συναυλίες κορυφαίων καλλιτεχνών ,από τον Andrea Bocelli και τον Plácido Domingo, έως τον Tom Jones, τη Cesaria Evora και τον Ludovico Einaudi, αλλά και των σημαντικότερων Ελλήνων δημιουργών. Εχει καταστεί σημείο αναφοράς που τοποθετεί τον τόπο στο επίκεντρο της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς. Στον λόφο της Σάνης, η μνήμη του φεστιβάλ λειτουργεί σαν αρχείο πολιτισμού. Και το αφιέρωμα στη Λίνα Νικολακοπούλου ήρθε να προστεθεί σε αυτό το αρχείο όχι ως μια ακόμη συναυλία, αλλά ως στιγμή συλλογικής αυτογνωσίας.
