Είναι σαν να τον βλέπω από τα βάθη του τηλεοπτικού μας παρελθόντος. Τον «Τζίμη» του Λάκη Λαζόπουλου από τους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Με τη φράντζα του και τον αποσπασματικό λόγο του, αλλά και μια παλαιστινιακή μαντίλα στους ώμους του να έχει αντικαταστήσει το «πάμε πλατεία;» με το «πάμε Γάζα;». Και έχω την εντύπωση ότι αν ο «Τζίμης» ήταν υπαρκτό πρόσωπο, στα σαράντα φεύγα του πλέον, μπορεί και να συμμετείχε στο March to Gaza. Πιθανότατα να είχε ριζοσπαστικοποιηθεί επειδή ο πατέρας του, στα χρόνια της κρίσης, θα είχε χάσει την περιουσία του και το σπίτι στο Ψυχικό θα είχε βγει στο σφυρί. Τέλος πάντων, σε αυτό το φανταστικό σενάριο, ο «Τζίμης» θα ήταν πλέον συνειδητοποιημένος. Και οργισμένος. Οπως και αυτοί που συμμετείχαν στην πορεία ειρήνης. Και των οποίων δεν αμφισβητώ τα κίνητρα. Θέλει κότσια – για να το πω κομψά – για να κάνεις κάτι τέτοιο. Ουδείς το κάνει για το θεαθήναι. Θέλει όμως και κάτι ακόμη. Προετοιμασία και οργάνωση. Κι εκεί θεωρώ ότι χάθηκαν. Πιστεύω ότι όσοι συμμετείχαν σε αυτήν την κίνηση είχαν απόλυτη συνείδηση του τι πάνε να κάνουν. Γνώση δεν είχαν όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλοί όροι. Για παράδειγμα, παλαιότερα, σε μία τέτοια κίνηση θα συμμετείχαν αυτοί που, τότε, τους λέγαμε προοδευτικούς ή αριστερούς ή φιλειρηνιστές. Επίσης μπορεί να ήταν καθοδηγούμενοι από ένα κόμμα, αυτό που σήμερα θεωρείται κακό «καπέλωμα». Σήμερα, προσπαθώντας να περιγράψω το March to Gaza, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα ως προς το πώς να αναφέρω τους συμμετέχοντες. Αλληλέγγυους; Ακτιβιστές; Κινηματικούς; Εκπροσώπους συλλογικοτήτων; Κάτω από ποια ομπρέλα μπορώ να βάλω αντάμα τη τραγουδίστρια (και συμπτωματικά βουλευτή της Πλεύσης Ελευθερίας) Τζόρτζια Κεφαλά, τον μπασκετμπολίστα και, λόγω αναγνωρισιμότητας, ευρωβουλευτή Νίκο Παππά και τον ηθοποιό (νομίζω αυτό σκέτο) Γιώργο Χρανιώτη που «φύγαν με τους φίλους τους για Κάιρο» όπως τραγουδούσε κάποτε και η Κωνσταντίνα; Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική συμμετοχή αλλά στην όλη, εντελώς ανοργάνωτη όπως φάνηκε, απόπειρα. Ναι, ξέρω people have the power. Αλλά, εκτός από τη δύναμη, χρειάζεται και το know how.

Ξεκινάνε οι φίλοι αυτό το τολμηρό και συμβολικό εγχείρημα. Πρόκειται να περάσουν από ένα κράτος δίπλα σε εμπόλεμη ζώνη. Δεν έκαναν από πριν διαπραγματεύσεις; Δεν οργανώθηκαν με κάποιον τρόπο; Δεν συνεννοήθηκαν με τους αρμόδιους για να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διέλευση και προστασία τους; Ενθουσιάστηκαν, είπαν ένα «Πάμε Γάζα;» και ξεκίνησαν; Ε γι’ αυτό κατέληξαν να τρώνε βρωμόξυλο και παντοφλιές από τους ντόπιους. Και να γίνονται, τελικά, ρεζίλι διότι απλοί πολίτες ήταν κι αυτοί που τους τουλούμιασαν.

Πιστεύει κάποιος ότι θα ήταν το ίδιο αν το March to Gaza γινόταν ύστερα από συνεννόηση με τη Διεθνή Αμνηστία ή με κάποιο τμήμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών; Ή στα καθ’ ημάς, για να το φτάσω στα άκρα, ακόμη και με το ΠΑΜΕ; Γι’ αυτό και το λέω χωρίς να υποτιμώ τις προθέσεις αλλά τη διαδικασία. Πάμε Γάζα όπως πάμε πλατεία. Και, τελικά, νοσταλγώ τους παλαιάς κοπής «επαναστάτες». Κι ας ήταν πιο μπρουτάλ κι ας μην είχαν το κούρεμα της Τζόρτζια ή την τσαχπινιά του Παππά και του Χρανιώτη.

Γκραν φινάλε

Ο κόσμος μπορεί να τελειώσει με έναν λυγμό και όχι με έναν κρότο όπως μας έχει πει ο φίλος μας ο Τ.Σ. Ελιοτ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι τελειώνει με ένα μπουφονικό σπετάκολο. Το συνέδριό του έμοιαζε με παρωδία. Εβλεπες πρόσωπα, άκουγες λόγια και χρειαζόταν να διπλοτσεκάρεις αν είναι φέικ ή τεχνητή νοημοσύνη. Ο χώρος που δεν είχε κλιματισμό, ο κύριος που βγήκε να μιλήσει φορώντας φανελάκι σαν ξεχασμένος από δεκαετίες και μαραγκιασμένος Κοβάλσκι, ο άλλος που ήθελε να πάει ο βασικός μισθός στα 3.500 ευρώ, η άλλη που είχε την απαίτηση οι εργαζόμενοι στο «Κόκκινο» και την «Αυγή» να μην πληρώνονται διότι είναι αριστεροί.

Είπαμε, οι επιθεωρήσεις τελειώνουν με ένα φαντασμαγορικό νούμερο αλλά τόσο δεν το φανταζόμουν.