Το βίντεο έγινε viral. Ολόκληρο, αποσπάσματά του, συχνά εμπλουτισμένο και με μιμίδια ή gifs. Μιλάω για τη συνέντευξη στην εκπομπή του Σταμάτη Ζαχαρού, στο One, φοιτήτριας της Νομικής. Αρχικά με ενόχλησε αυτή η μεγάλη έκθεση, κυρίως διότι συνοδευόταν από σχόλια απαξιωτικά για εκείνη. Οπως και να ‘χει, είναι ένα νέο κορίτσι που θα έπρεπε εμείς να το προστατεύσουμε από τη δική του αμετροέπεια. Αλλά μετά είδα το βίντεο. Και κατάλαβα, από το ύφος, την εκφορά του λόγου και το «από κάτω κείμενο» που λένε οι σκηνοθέτες, ότι μόνο τραυματική δεν ήταν αυτή η έκθεση για τη φοιτήτρια. Το αντίθετο μάλιστα. Μάλλον θα τη θεωρεί παράσημο στον «αγώνα» ενάντια στο κατεστημένο, στην εξέγερση του «νέου» κόντρα στο «παλιό», στην αέναη επανάσταση. Θα πίνει μπίρες στην υγειά της ευκαιριακής δημοσιότητας και ίσως να αισθάνεται η σταρ της παρέας. Και, στον δικό της επικοινωνιακό κώδικα, δεν θα έχει άδικο.
Τέτοια άλματα λογικής προκειμένου να υποστηριχθεί το αφήγημα, τέτοια χειριστικότητα στη συζήτηση, τόσο βαθιά άγνοια στοιχειωδών δημοκρατικών αξιών, τέτοια σιγουριά ότι η απόλυτη αλήθεια είναι η δική της, τόσος δογματισμός και τόση αυταρέσκεια αξίζουν, πραγματικά, ειδικής μνείας. Οπως και η επιμονή της να απαντά επί άλλου θέματος στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου, η ακλόνητη βεβαιότητα ότι όχι μόνο οι απόψεις της αλλά και η αισθητική της δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση. Η φοιτήτρια που, αν και σπουδάζει Νομική, δεν γνωρίζει λατινικά (επέλεξε την Κοινωνιολογία που κάνει τον άνθρωπο αριστερό, όπως είπε), που δεν τραβάει ζόρι αν κάποιος σπάσει το τραπεζάκι της ΔΑΠ, καθώς έχει προαποφασίσει ότι είναι «η νεολαία της συγκάλυψης», που θα χρησιμοποιούσε τη μέσα στην μπόχα και την εγκατάλειψη τουαλέτα και που δεν της αρέσει το καθαρό και λειτουργικό πια κυλικείο, διότι της θυμίζει τη Β’ Παθολογική του Ιπποκράτειου, δεν συνομιλεί, μονολογεί. Χωρίς να βάζει τις απόψεις της ούτε καν στη δική της «εσωτερική» ζυγαριά.
Κι εκεί που είχα αρχίσει να νευριάζω, θυμήθηκα, από το βάθος 35-40 χρόνων, ένα άλλο κορίτσι. Με μακριά κατσαρά μαλλιά, ψηλά τακούνια και τεράστιες ζώνες που του έκοβαν την αναπνοή. Ενα κορίτσι που θεωρούσε ότι μπορούσε να συνδυάσει την ντίσκο με τον Μπρεχτ, που νόμιζε ότι τα ήξερε όλα, που απέρριπτε μετά βδελυγμίας ό,τι «προηγούμενο», που κορόιδευε ανθρώπους που είχαν γράψει ιστορία στον χώρο τους, που απαξίωνε ό,τι φαινόταν παλιό στα δικά του μάτια. Ενα κορίτσι που όταν, σε μια παρέα διανοούμενων, άρχισε με αυθάδεια να αναλύει τον Ντοστογέφσκι, ο Μένης Κουμανταρέας τού είπε στοργικά στο αφτί : «Ασ’ τον εσύ τον Ντοστογέφσκι». Και ήταν αυτό ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα της ζωής του. Της ζωής μου. Διότι αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ. Και αλίμονο αν τα νέα κορίτσια δεν πιστεύουν ότι γνωρίζουν τα πάντα.
